منصوری: مشکل از تشکیلات است نه افشاریان/ آرژانتینی ها لاتین فحش می دادند و ما فارسی!

نامهربانی و قدرنشناسی مدت هاست که در فوتبال و داوری ایران تبدیل به عادت شده و انگار نه انگار بیش از 25 سال برای خشت خشت آن زحمت کشیده باشی. مهم نیست چند بازی پرچم زده باشی، در زمستان و تابستان بدون محدودیت به شهرهای مختلف سفر کرده باشی، زیر بارش برف و باران کنار خط ایستاده باشی و زیر فشار فحاشی هوادار و بازیکن سعی کرده باشی با وجدان کارت را انجام دهی.

به گزارش نوتیفیکیت، به سراغ مردی رفتیم که بیش از 18 سال در بالاترین سطح داوری ایران قضاوت کرد، دو جام جهانی، جام ملت های آسیا، 10 داربی و بسیاری بازی های حساس و تاثیرگذار را پرچم زد و در آخر هم بدون بازی خداحافظی و کاملا غریبانه از داوری خداحافظی کرد؛ داوری که در روسیه، دیدار رده بندی را سوت زد و در قطر هم اگر شانس همراهش بود و داور قطری اشتباه نمی کرد، می توانست فینال جام جهانی 2022 را هم پرچم بزند. محمدرضا منصوری، کمک داور بین المللی ایران متولد 3 اردیبهشت 1357 است. داوری اش را از سال 1377 شروع کرد و اولین بازی اش در لیگ برتر را در دیدار شهید قندی یزد و ملوان در آذر 1384 پرچم زد. ساعتی با او به گفت وگو نشستیم و در خصوص تمام خاطرات تلخ و شیرینش در این سال ها و مشکلات اخیری داوری با او صحبت کردیم.

می توانید مشروح این گفت وگو را درادامه بخوانید:

* چه شد که به سمت داوری رفتید و به این راه کشیده شدید؟

عموماً اولین سوالی که از ما  درباره فوتبال پرسیده می شود، این است که طرفدارکدام تیم هستید؟ مطمیناً ما فوتبال را دوست داشتیم که به  سمت داوری آمدیم. کسی که داور شده و در این فضاست، دوست دارد فوتبال بازی کند. حالا فضا و شرایط اجازه نداده که بازی کنیم. من هم سابقه کمی در فوتبال داشتم. ابتدا در مدرسه و بعد هم باشگاه کشاورز. آن زمان باشگاه کشاورز فراخوان داد و تیم خیلی خوبی هم داشت. همه بزرگان جمع بودند. خدابیامرز آقای سیروس قایقران و دوستان دیگری در این تیم بودند. آقای نایب، کمک مربی و آقای عسگرپور هم فکر می کنم سرمربی تیم بودند. البته قبل از این دانش آموز منطقه 13 تهران (شرق تهران)  بودم. آقای جلال چراغپور در آن منطقه معلم ورزش بودند.

یک مدرسه فوتبال در ورزشگاه زینبیه گذاشته بودند. خدا رحمت کند اولین معلم ورزش ما آقای اسکندری، 2 سال پیش حین تمرین فوت کرد. بنده خدا ما را آنجا معرفی کرد و نزدیک خانه مان بود. پدرم با ایشان دوست بودند. آقایان چراغپور، حیاتی، رفیعی داور و خشنود معلم آن مدرسه بودند. من در این فرآیند جلو آمدم و باشگاه کشاورز هم راه افتاد. من از تهرانپارس با اتوبوس به میدان فاطمی می آمدم. از میدان فاطمی، ما را سوار اتوبوس می کردند و به زمین شماره چهار آزادی می بردند. مسیول آکادمی هم منوچهر نظری بود که از داوری خداحافظی کرده بود. او استاد دانشگاه شریف بود و کمک ایشان استاد قربان بودند که استاد دانشگاه شهید بهشتی بودند و کارشان مربیگری بود.

داورهای رده بالای آن زمان اروپایی بودند و کولینا، مارکوس مرک و سورس مایر الگوهای اصلی ما بودند. اقتدار کولینا باحال بود و دوستش داشتم.یک دوره در مسابقات تهران بودیم که رده سنی ما عوض شد. بعد از المپیک بارسلونا، رده سنی ها در فوتبال ایران تغییر کرد و من یک رده سنی را پریدم و نتوانستم بازی کنم. از نوجوانان به رده امید رفتم. سرتمرین رفتیم و دیدیم گروه سنی ما به این ها نمی خورد. ما اینقدر هم فوتبالیست نبودیم. اتفاقاتی افتاد که نشد شرکت کنیم. تحصیلی هم مشکلی پیش آمد که من به هنرستان رفتم و تا دیپلم در آن جا درس خواندم. من هر چه دارم و ندارم از پدرم است. این دوستان، همه دوستان پدرم بودند. پدرم به خاطر من راننده سرویس مدارس شد. از تاکسی شروع شد تا مینی بوس که هنوز هم مینی بوس خودش را دارد و همه دوستان می دانند. پدرم در تعطیلات برای تماشای بازی ها می رفت. در امجدیه استقلال فوتبال بازی می کرد و ما هم شاگرد بودیم. چه امجدیه که استقلال بازی می کرد و چه آزادی که پرسپولیس بازی می کرد. بزرگتر که شدیم، با دوستان می رفتیم و همه معلمان آن منطقه جمع می شدیم و به ورزشگاه می رفتیم.

آن زمان باشگاه های آسیا رفته رفته مشغول شکل گیری بود. یادم می آید که بازی پرسپولیس و کپنهاگ بود. مهدی هاشمی نسب آن زمان در پرسپولیس بازی می کرد. سکوهای ورزشگاه پر بود و من اتفاقی کنار آقای رفیعی افتادم. بازی شروع شد و آنقدر هم هیجانی نبودیم. مثلا می گفتم خطا. شاید آن اتفاق را داور می گرفت یا نمی گرفت. بازی که تمام شد، رفیعی گفت داوری فوتبال را دوست داری؟ گفتم نه. گفت این سوال را پرسیدم چون همه بازی را داوری کردی. فکر می کنم آقای رفیعی داور درجه 2 یا 3 بود اما چون معلم ما بود، پیشنهاد داد و من و برادرانم هم قبول کردیم. من به همراه سه برادرم نزد آقای رفیعی رفتیم و او از ما تست داوری گرفت. ضعیف ترین نفر از نظر بدنی من بودم. یعنی آن دو برادرم که از نظر سنی از من کوچک تر بودند، در تست ها بهتر از من عمل کردند. با پیشنهاد رفیعی در سال 1376 در هیات فوتبال تهران ثبت نام کردم. آن موقع موبایل و این داستان ها نبود. قرار شد خبر دهند که دیگر خبری نشد تا اینکه به مسافرت شمال رفتیم. در مسافرت، رفیعی به سختی ارتباط گرفت و ما را پیدا کرد. آنجا گفت که کلاس از امروز شروع شده است. در حالی که همان روز رسیده بودیم، پایم را در یک کفش کردم که همین امروز باید برگردیم. به تهران آمدیم و استاد امیرحسین عسگری مدرس داوری بود. کلاس ها در مدرسه رجا انقلاب بود. یک روز از کلاس گذشته بود که عسگری گفت نمی شود در کلاس شرکت کنید. ما آن همه راه برگشته بودیم و فقط یک روز نبودیم. آن زمان یک هفته کلاس بود و الان کلاس ها یک روز و نیم شده است. او نگذاشت من در کلاس بنشینم. مجبور شدم سال 1377 که در دانشگاه قبول شدم، سر کلاس داوری هم بنشینم. خدا رحمت کند آقای حمید خوشخوان بود و آقای شهبازی رییس کمیته داوران بود. از سال 1377 داوری را شروع کردم و از همان اول هم دید آقای شهبازی با بقیه فرق داشت. آقای نظری هم استاد دانشگاه بود و هم رییس کمیته داوران کشور شد. از آن تاریخ در داوری افتادم.

* اولین بازی که به عنوان داور قضاوت کردید؟

اولین بازی ما در زمین راه آهن بین امیدهای راه آهن با برق تهران بود. آقای رحمان ذوالقدر داور آن بازی بود و من داور چهارم بودم. فکر کنم بیست روز بود که داور شده بودم. آقای ذوالقدر مرا به عنوان کمک گذاشت. تیم راه آهن خیلی قوی بود. تیم حریفش یک مقدار ضعیف تر بود. ذوالقدر من را سمت دفاع راه آهن گذاشت و عین انگلیسی ها در نیمه دوم جای مرا عوض کرد و گفت برو در سمت دفاع راه آهن. از آنجا کار من شروع شد. اولین بازی من در لیگ پنجم، در آذر ماه 1384 بین دو تیم شهید قندی و ملوان بود. داور آن بازی هم آقای جهانبازی بود. کمک یک آقای شکور، کمک دوم من و ناظر هم خدابیامرز آقای بهلولی بود. در واقع قضاوت شهید قندی – ملوان اولین بازی لیگ برتری من بود. این بازی هفته چهاردهم بود. هفته بیست و هشتم نیز به نوشهر رفتم و بازی شموشک – استقلال اهواز را پرچم زدم. در آن فصل کلا 2 بازی داوری کردم.

* خیلی ها علاقه ندارند که کمک داور شوند و داور اصلی تصمیم آنها را وتو کند یا اشتباه به پای آنها نوشته شود. اصلا به داور اصلی بیشتر توجه می شود. چرا شما به سمت این نرفتید که داور اصلی باشید؟

من با این که دو جام جهانی رفتم، هنوز بسیاری از کمک داورها را نمی شناسم. من خیلی قضاوت می کردم. از لیگ 3 تا رده ملی هم سوت زدم. وقتی آن اتفاق افتاد، من بررسی کردم و از بسیاری از دوستان مشورت گرفتم. خیلی دوستان دیگر هم مثل فغانی، سیدعلی و مظفری داوران خیلی خوبی بودند. باید با اینها رقابت می کردیم. دوستانی مانند آقای رفیعی با توجه به روحیات من، مشاوره دادند که برو و کمک داور شو. دوستان دیگر که به آنها پیشنهاد شد برای کمک داوری نیامدند. این شانس من بود. چرا که آنها از من خیلی بهتر بودند. آنها می گفتند دوست نداریم برویم کمک کسی بشویم. دوست نداشتند شخص دیگر تصمیم بگیرد و تصمیم شان را وتو کنند. با اینکه خیلی ها از من بهتر بودند اما تعداد قلیلی به لیگ برتر رسیدند. خیلی هل این موضوع را قبول نمی کردند ولی من با این موضوع مشکل نداشتم. چون من می خواستم به اهدافم برسم. 

* الگویتان در داوری چه کسی بود؟

داورهای رده بالای آن زمان اروپایی بودند و کولینا، مارکوس مرک و سورس مایر الگوهای اصلی ما بودند. اقتدار کولینا باحال بود و دوستش داشتم.

* بدترین اشتباهی که در داوری داشتید، چه بود؟

تا همین هفته پانزدهم دایم باید فکر می کردم؛ یعنی در حدی که آفساید را اشتباه کرده باشم. شاید اشتباه داشتم ولی اشتباهم در نتیجه تاثیرگذار نبود. یکی از اشتباهاتم بازی استقلال – سایپا بود. توپ به داخل دروازه خورد و فاصله خیلی کم من ندیدم. توپ به زمین برگشت و مهدی رحمتی توپ را بغل کرد و به من نگاه کرد. اگر تجربه الان را داشتم آن توپ را گل می گرفتم. آن توپ باید به نفع سایپا می شد. سایپا آن بازی را برد ولی فکر می کنم یکی از بدترین سوتی های من بود. بدترین اشتباهم هفته چهاردهم امسال در دیدار شمس آذر – سپاهان بود که یک گل وحشتناک سالم را مردود اعلام کردم که هنوز خواب آن را می بینم. اصلاً نمی دانم چرا آن اتفاق افتاد.

نمی توانید بگوید داور اشتباه کرد، سه امتیاز از تیم ایکس گرفت و در جیب خودش گذاشت. حتماً آن 3 امتیاز را تیم دیگر گرفته است. ما فقط واسطه هستیم که اگر اشتباه شود، از اینطرف می گیریم و به آن طرف می دهیم. می گویند داور اشتباه کرد. مگر بازیکن و مربی اشتباه نمی کنند؟ مگر بازیکن دروازه خالی را بیرون نمی زند؟ مگر مربی به اشتباه، تاکتیک انتخاب نمی کند؟ اصلاً بازیکن روزش نیست، برای داور هم اینطور است. داور ما وقتی اشتباه می کند، طبق آیین نامه جریمه می شود و داور به امید خدا رها می شود.* تصور کنید نیمه اول یک بازی اشتباه کنید، در بین دو نیمه تصمیم خود را چک می کنید و وقتی می فهمید اشتباه کردید، چه حس و حالی دارید؟

خیلی بد است. بازی پرسپولیس با یک تیم دیگر بود. صحنه ای اتفاق افتاد که توپ داخل دروازه رفت اما من گل نگرفتم. دوستی که کنار زمین بود و از قضا پرسپولیسی هم بود، به من گفت که توپ 2 متر وارد دروازه شده بود. فکر می کنم این اتفاق در دقیقه 22 افتاد و من تا آخر بازی کلی نذر و نیاز کردم و خدا را شکر آن تیم که علیه اش تصمیم گرفتم، پیروز شد و تصمیم ما تاثیری نداشت. گاهی پیش آمده که داور تصمیم مرا اصلاح کرده یا برگردانده است. این چیز عادی است. خیلی ها روی این مساله زاویه دارند اما برای من مهم نبود. ما می گوییم اگر توانستی همانجا اشتباهت را اصلاح کن در غیر اینصورت یک دقیقه بعد انگار یک بازی دیگر شروع شده و درست پیش برو. اگر نه، این سلسله اشتباهات مانند یک دومینو تا پایان بازی ادامه پیدا می کند. بدترین اتفاق این است که وقتی در رختکن هستید، گوشی را بردارید و ببینید تصمیمتان اشتباه بوده است. حالا اگر دوستان خوب بگویند، روحیه می گیرید اما عموماً اگر منفی باشد، فاجعه است. حساب کنید با یک روحیه وحشتناک به داخل زمین برگردید. خودت هم می دانی که اشتباه کردی. تیم ها هم می دانند. واقعا شرایط سخت می شود.

* مثلاً اگر در یک بازی اشتباه کنید و در بین دو نیمه متوجه شوید، این ذهنیت وجود دارد که بخواهید در نیمه دوم جبران کنید و مثلاً یک توپ به نفع تیم حریف بگیرید؟

چنین چیزی در ناخداگاه داور تاثیر دارد. به جز این موضوع مثلا در انگلیس تحقیق کرده بودند که مردم در واکنش به تصمیم داور که خطایی را نمی گیرد و با سر و صدا به آن اعتراض می کنند، به صورت ناخداگاه روی تصمیم داور تاثیر می گذارند. تازه این یک صداست و مشخص کننده اشتباه داور نیست. اگر داور فیلمی را ببیند و مطمین شود که اشتباه کرده، آنوقت چه اتفاقی می افتد؟ یک جایی شما نمی دانید و متوجه نشدید که توپ اوت یا کرنر شده است. توپ را به مدافع بدهید که توپ به گل نرود که مشکل درست شود. این فرق دارد که بدانید یک اشتباهی کردید و خدای نکرده در صدد جبرانش بربیایید. این موارد اگر رخ بدهد به ناخودآگاهت می رود، اشتباهات بعدی را هم انجام می دهی و نسخه شما پیچیده می شود. باید اشتباهت را کنار بگذاری.

* بعد از اشتباهات تیم داوری، معمولاً مربیان در نشست خبری درباره آن صحبت می کنند. این اشتباهات چه تاثیری روی تصمیمات داوری در هفته های آتی دارد؟

امیدوارم دوستانی که نام داور یا کمک داور را می گویند، هدفشان اصلاح باشد نه اینکه بخواهند امتیازی از تیم داوری بگیرند. مثلا کادر فنی تیم ها به شدت برنامه ریزی دارند و استراتژی انتخاب می کنند ولی ما هم این موارد را داریم. ما همیشه قبل از بازی ها جلسه داریم. در مورد تیم ها چهار نفری صحبت می کنیم. مثلاً فلان مربی اینطوری است. حواست باشد که فلان نیمکت اینطوری است. شما حواست باشد فلان بازیکن اینطوری است. با اینکه 7 یا 8 سال با تیم فغانی همکاری داشتیم و چشم بسته همدیگر را پیدا و درک می کردیم اما جلسه می گذاشتیم و در مورد تیم ها صحبت می کردیم. صحبت های قبل از بازی همانطور که برای تیم ها ذهنیت ایجاد می کند، برای تیم داوری هم ذهنیت ایجاد می کند ولی هیچ داوری قرار نیست که کار غیر قانونی کند اما این صحبت ها بی تاثیر نیست. با این هجمه ها و فشارها مطمیناً اشتباهاتی صورت می گیرد. متاسفانه ما همیشه در آن اشتباه نیمه خالی لیوان را می بینیم. یک نیمه پُری هم دارد که هیچ کسی آن را نمی بیند. عین تراز مالی است؛ سود و زیان دارد. شما نمی توانید بگوید داور اشتباه کرد، سه امتیاز از تیم ایکس گرفت و در جیب خودش گذاشت. حتماً آن 3 امتیاز را تیم دیگر گرفته است. ما فقط واسطه هستیم که اگر اشتباه شود، از اینطرف می گیریم و به آن طرف می دهیم. می گویند داور اشتباه کرد. مگر بازیکن و مربی اشتباه نمی کنند؟ مگر بازیکن دروازه خالی را بیرون نمی زند؟ مگر مربی به اشتباه، تاکتیک انتخاب نمی کند؟ اصلاً بازیکن روزش نیست، برای داور هم اینطور است. داور ما وقتی اشتباه می کند، طبق آیین نامه جریمه می شود و داور به امید خدا رها می شود تا بازی بعد که در همان لیگ است؛ یعنی نه آموزشی می بیند و نه اشتباه او اصلاح می شود.

* تا حالا برایتان پیش آمده که تصمیمتان با داور فرق کند و باعث ایجاد کدورت شود؟

در سالیان گذشته در قوانین 17 گانه داوری، در قانون 5، اولویت حرف داور بود و قانون 6، کمک داور. الان قانون کمی تغییر کرده، قانون 5 همان داور مانده اما در قانون 6 حرف سایر مقامات اولویت است و قانون تغییر کرده است. این یعنی فقط کمک داور تصمیم گیرنده نیست، داور چهارم، کمک داور ویدیویی و دستیار کمک داور ویدیویی و عزیزان دیگر هم هستند که نظر می دهند. در قانون به صراحت آمده که مسیولیت بازی با داور است. طبق قانون کمک داوران زیر نظر داور امور محوله را انجام می دهند. داور مسیول بازی است. اگر قبول کردید جایی کمک کنید، تا ته قضیه باید بمانید و کمک کنید. در یک دوره ای گفتم من به عنوان کمک داور با داور ایکس کار نمی کنم ولی وقتی پشت داور به زمین رفتم دیگر تا ته قضیه هستم و مسیول بازی داور است. قبلاً به ما خط نگه دار می گفتند، الا ما یک پله بالاتر آمده ایم و به عنوان کمک داور کمک می کنیم. از روز اول که کمک داور شدم به خودم گفتم بپذیر که یک جایی شما به داور می گویید فلانی را به این دلیل قانونی اخراج کن. داور می گوید من مسیول بازی هستم به فلان دلیل قانونی اخراج نمی کنم و تو باید با این قضیه کنار بیایی. همین امسال برای من اتفاق افتاد و ادامه این موضوع هم خوب نشد. من هم گفتم مربی به نشانه اعتراض بطری را شوت کرده است. رنگ کارت را هم مشخص کردم و به داور گفتم به او قرمز بده، گفت من مدیریت می کنم و کارت زرد می دهم. من هم گفتم هر طور راحت هستید. من در کارها، اداره و بقیه جاها اخلاقم اینطور است که یا پای کاری نمی مانم یا اگر ماندم، تا ته قضیه پای کارم.

* بعد از این که داور به مربی کارت زرد نشان داد، او چه واکنشی داشت؟

مربی برای من دست زد و گفت مگر این کار قرمز ندارد؟ تو مگر قانون را نمی دانی؟ او قانون را خوب می دانست. مربی خارجی بود. بعد این مربی روی یک اوت دیگر دوباره دست زد. به داور گفتم این کار او هم کارت زرد دارد. گفتم بیا برای این صحنه هم کارت زرد نشان بده و او را اخراج کن. دیگر داور مجبور شد او را اخراج کند.

* پیش آمده که شما برخلاف نظر کمیته داوران فدراسیون فوتبال نخواهید با داوری همکاری کنید یا داوران نخواهند با شما همکاری کنند؟

داوران را نمی دانم. احتمالاً این مورد هم باشد ولی من داشتم اما دیگر گذشته و تمام شده و رفته. ترجیح می دهم اسم نبرم. ما به هم نمی خوردیم. سیستم ما و اخلاقیات ما با هم منطبق نبود. چه بیرون زمین، چه داخل زمین. به لحاظ فنی ایشان را قبول نداشتم. یک جاهایی می گفتم شرایط طوری نیست که بتوانم با او کار کنم. یک بار، 2 بار دیگر بس است. یا او به من اعتماد ندارد، یا من متوجه نمی شوم او چه کاری انجام می دهد. پس کنار هم نباشیم بهتر است.

* اکثر تمرینات شما در سرخه حصار بود اما از یک زمانی تصمیم گرفتید به شهرری بروید و آنجا تمرین کنید. آیا کدورتی با سایر داوران به وجود آمد؟

ابتدا که موتور داشتیم تا یک زمان طولانی به همراه آقای خسروی در شیرودی تمرین می کردیم و همه بچه های تهران به آنجا می آمدند. اتفاقی افتاد و با دوومیدانی کاران درگیری پیش آمد چرا که همه ما در پیست دوومیدانی بودیم. دیگر نشد که به شیرودی برویم. خانه ما به سرخه حصار خیلی نزدیک بود. من به سرخه حصار می رفتم. اما محل کار من سه راه افسریه است. علیرضا فغانی دوست داشت که تیمش با او تمرین کنند. در تمریناتش سید مهدی سیدعلی هم که بچه شهر ری بود، حضور داشت. فاصله زمانی محل کار من تا سرخه حصار با شهرری یکی بود. در شهرری هم پیست بود، هم خاک بود، هم استخر بود و هم سالن بدنسازی بود. دیگر عضو تیم فغانی شده بودیم و باید با هم تمرین می کردیم و باید شرایط را با هم بررسی می کردیم. زمانی که فغانی در ایران بود با هم تمرین می کردیم. تعدادمان خیلی زیاد بود. ابتدا وزنه می زدیم، بعد به پیست و استخر می رفتیم. حسن بعدی این مساله این کار بود که می توانستم به سر کار برگردم. چون از افسریه رو به پایین دیگر فاجعه بود و نمی شد، بازگردی.

سختی جو ورزشگاه در داربی خیلی زیاد بود. فکر نمی کردم وقتی وارد فضای ورزشگاه می شویم، چنین جوی داشته باشد. ورزشگاهی 50 درصد آن آبی، 50 درصد قرمز با آن همه شور و علایق. شور و علاقه ای که هواداران از ساعت 7 صبح در ورزشگاه حاضر بودند. چه انرژی ای داشتند، دمشان گرم.* یک دوره ای محمدرضا ابوالفضلی و محمدرضا منصوری با هم مشکل داشتند، این درست است؟

نه! به مشکلی برنخوردیم، انتخابی بود که آقای فغانی انجام داد. یک ذهنیت هایی پیش آمد. الان با هم خیلی رفیق هستیم. یک دوره ای آقای سخندان و کامرانی فر کمک داوران آقای فغانی بودند. آقای ابوالفضلی نفر سوم لیست بود. آقای کامرانی فر تست نرفت و آقای ابوالفضلی جایگزین شدند که در جام ملت ها تا فینال رفتند. الان هم همین اتفاق دارد می افتد. از داورها یک لیست می گیرند که با کدام کمک ها راحت هستند. اولویت بندی هم می توانند بکنند. آنجا آقای فغانی اسم دادند و یک مقطعی که برای جام جهانی روسیه انتخابی شد. قرار شد تیم آسیایی باشد که تا قبل نبود. تیم ایران هم که مشخص شد و کسانی بودند که با هم در شهرری تمرین می کردند. بالاخره سخت بود یک فرصتی بود که همه دوست داشتند در آن شرکت کنند. حالا یکسری ذهنیت ها به وجود آمد که چیز خاصی نبود. دوران خیلی سختی بود ولی ابوالفضلی با قدرت، کامبک خوبی زد و برگشت. او در جام جهانی بعد با روحیه ای که دارشت، توانست برگردد. عموماً انسان با روحیه و شادی است که در جام جهانی قطر کنار هم بودیم.

* در 10 داربی و 2 جام جهانی پرچم زدید، سخت ترین بازی که در کل دوران کاری تان، قضاوت کردید کدام بازی بود؟

بالاخره نفهمیدیم در 7 داربی قضاوت کردیم یا 10 داربی! من آمار 10 داربی دارم. اصلاً هر بازی سختی و فشار خودش را دارد. مخصوصاً بعد از جام جهانی. اتفاقاتی می افتد و توقعاتی که از شما دارند. فکر می کنم بعد از جام جهانی روسیه و قطر هر بازی که قضاوت کردیم سخت بود چون فرصت اشتباه وجود ندارد و دیگر نمی توانید بگویید حواسم نبود. واقعاً بعد از یک زمانی به لحاظ بدنی دیگر خسته نمی شدم، به لحاظ روحی خسته می شدم. انرژی که می گذاشتم برای آن فضایی که بود، زیاد بود. دیدار آرژانتین و فرانسه که در جام جهانی قضاوت کردم، لذت بخش بود. حتی وقتی فیلم آن را می بینم لذتبخش است. ریکاوری ما بعد از بازی برزیل و صربستان خیلی بد و کم بود؛ چرا که فاصله بین دو بازی خیلی کم بود. علیرضا فغانی با وجود استراحت کمی که داشت به لحاظ دوندگی و قضاوت، نمونه شد. همه او را مثال می زدند که با فرصت ریکاوری خیلی کم، چطور دوندگی بالایی داشت. دیگری هم اولین داربی که به عنوان کمک داور حضور داشتم. برایم جالب بود چون داور سطح ملی بودم و بعد از قضاوت آقای ابهران، دایماً داور خارجی آمد. بعد از این حضور مستمر داوران خارجی، آقای ترکی آمد و سدشکن شد. ابتدا داوران خارجی فقط با تیم خودشان برای داربی می آمدند. بعد داور خارجی با کمک داوران ایرانی قضاوت کردند. بعد دیگر تیم داوری به کل ایرانی شد که آقای ترکی با همکارانشان این کار را انجام دادند. تا آن زمان داوران ایرانی که در لیست بین المللی حضور داشتند، برای بازی انتخاب می شدند. یعنی همه تیم داوری ایرانی بودند. حتی داور ذخیره و چهارم. اولین بار برای من پیش آمد که کمک داور سطح ملی اجازه قضاوت پیدا کرد. درست در سالی که کاندیدای بین المللی بودم یعنی آن بازی داربی شمشیر دولبه بود. بهترین یا بدترین حالت برایم رخ می داد. سختی جو ورزشگاه در داربی خیلی زیاد بود. فکر نمی کردم وقتی وارد فضای ورزشگاه می شویم، چنین جوی داشته باشد. ورزشگاهی 50 درصد آن آبی، 50 درصد قرمز با آن همه شور و علایق. شور و علاقه ای که هواداران از ساعت 7 صبح در ورزشگاه حاضر بودند. چه انرژی ای داشتند، دمشان گرم.

* عنوان می شد که تخصص تیم داوری علیرضا فغانی و همکارانش، قضاوت بازی تیم های آمریکای جنوبی است. حتی در همین دیدار فرانسه و آرژانتین هم کلی فحاشی شد که اتاق VAR تمام مکالمات را شنید.

در بازی های جهانی فقط یک بازی را قضاوت کردیم که میان دو تیم اروپایی بود که دیدار رده بندی میان بلژیک و انگلیس بود. هر بازی ای در کارنامه ماست، چه جام جهانی، چه المپیک و چه جام کنفدراسیون ها یک طرف آن تیمی از آمریکای جنوبی و سوی دیگر یک تیم اروپایی بود؛ آن هم تیم های اروپایی دردسردار. مثلا پرتغال داستان دار بود. شاید چون آقای فغانی را می شناختند بازی جاندار را به ایشان می دادند. کل تیم آرژانتین به جز لیونل مسی اهل اعتراض هستند. اصلاً تیم های آمریکای جنوبی اینطور هستند. مکزیک، اروگویه و همه تیم های این قاره اینطوری هستند و دوست دارند با داور صحبت کنند. کلاً خیلی انرژی صبحت دارند. از آن طرف فرانسوی ها هم بیکار نبودند و وقتی می دیدند که از اینطرف آرژانتینی ها مشغول اعتراض هستند، آنها هم صدایشان بالا می رفت. حالا آنها لاتین فحش می دادند و ما فارسی!

تنها چیزی که به فغانی نمی خورد ترس است. در بازی پرتغال – اروگویه در جام جهانی 2022 اشتباه صد درصدی رخ نداد. نتایج بعد طوری رقم خورد که اروگویه حذف شد. خیلی ها بعد از انتشار مکالمات اتاق کمک داور ویدیویی اشکال می گرفتند که چرا گفته است 50 – 50 است و باید بودن یا نبودن را مشخص می کرد. دقیقه 89 تصمیم گرفتی و مشخص کردی. به یکباره می گویید 50- 50! اصلاً همه چیز را با این قضیه تغییر می دهی و داور را بیچاره می کنی.* در مورد بازی پرتغال – اروگویه چه اتفاقی افتاد؟ بازپس گیری تصمیم و کمک داور قطری اتاق وار و …

اولین جام جهانی که زیر نظر کمک داور ویدیویی اتفاق افتاد، روسیه بود. خیلی از داورهای بزرگ در اتاق کمک داور ویدیویی بودند. این اتفاق ابتدا در جام کنفدراسیون ها بود که از داوری که به عنوان داور وسط کار می کرد، در اتاق کمک داور ویدیویی استفاده کردند. 2، 3 اشکال به وجود آمد که تصمیم گرفتند بگویند که شما فقط باید در اتاق کمک داور ویدیویی کار کنید. فکر کنم از چهار بازی که قضاوت کردیم در سه مسابقه، داوران VAR ایتالیایی بودند. در قطر وضعیت کمی تغییر کرد. داوران جوان را به اتاق VAR بردند تا در آینده آنها از تجربه خود استفاده کنند. در این دوره هر 2 بازی داوران اتاق VAR آسیایی بودند. در دقیقه 2 علیرضا فغانی کارت زرد داد و با تسلط کارش را پیش برد. درگیری ها را از همان اول بازی کنترل کرد. آن صحنه که پیش آمد، آقای فغانی کامل توضیح داد. فعل و انفعالی اتفاق افتاد که جلوی ما کرنر شد. ما اصرار داشتیم که ضربه زودتر ارسال شود. تا قصد داشتند توپ را بزند، داور قطری گفت بازی را نگه دار و درخواست می کنیم فیلم را بازبینی کنی. از نظر ما در اتاق کمک داور ویدیویی صحنه 50 – 50 پنالتی است. یعنی خودشان هم در اتاق کمک داور ویدیویی صد درصد به نتیجه نرسیده بودند و اشکال از همین جا پیش آمد که در آن دقیقه تصمیم را گرفت. در فضایی که تصمیم را گرفتیم و جلو رفتیم، این تصمیم گرفته شد. یا پنالتی هست یا نیست. در آن زمان با آن همه فشار واقعا شرایطی سختی بود.

* آیا فغانی ترسید؟

تنها چیزی که به او نمی خورد ترس است. ما دو هفته قبل در قطر حضور داشتیم و یکسری آموزش دیدیم. ما وقتی بازی افتتاحیه را سوت زدیم، یک آنالیزهایی داشتیم اما همه چیز تغییر کرد. ملاحظاتی گفتند که نتیجه گیری آن پنالتی می شد. آقای فغانی هم پنالتی اعلام کرد. هنوز در همان آنالیز کولینا معتقد بود پنالتی نیست و بوساکا معتقد به پنالتی بود. در تکینکال 100 درصد نبود که بگویم حتما اشتباه کردند. یعنی اشتباه صد درصدی نبود. نتایج بعد طوری رقم خورد که اروگویه حذف شد. خیلی ها بعد از انتشار مکالمات اتاق کمک داور ویدیویی اشکال می گرفتند که چرا گفته است 50 – 50 است و باید بودن یا نبودن را مشخص می کرد. دقیقه 89 تصمیم گرفتی و مشخص کردی. به یکباره می گویید 50- 50! اصلاً همه چیز را با این قضیه تغییر می دهی و داور را بیچاره می کنی.

* بعد از جام جهانی خوب با شما برخورد نکردند و کسی به استقبال شما نیامد.

همیشه اینطور بوده است. فقط بعد از قضاوت دیدار رده بندی جام جهانی از ما استقبال کردند. این بار که رفتیم همین طور بود. یا قبل از جام جهانی رفتاری که با آقای فغانی و ابوالفضلی شد و از لیست داوران بین المللی ایران خارج شدند. عموماً کسی نبوده و تنها بودیم. شاید آن زمان در بُعد رسانه طوری به ما پرداخته شد که ناچار شدند به استقبال ما بیایند. تنهایی که می گویم از نظر بُعد ساختار و تشکیلات است وگرنه مردم همیشه کنار ما بودند.

* قانون خارج شدن داوران بالای 45 سال از لیست بین المللی را اولین بار چه کسی نوشت؟

آیین نامه ها و قوانین بر مبنای آن چیزی است که فیفا اعلام می کند. قانون فیفا این بود که در 45 سالگی داور از بین المللی بازنشسته می شود. تمام کشورها هم باید به همان استناد کنند البته باید کمی آن را بومی سازی کنند تا با کشور خودشان مطابقت داشته باشد. متاسفانه آیین نامه ها در ایران به فراخور حال انجام می شود. برای مثال بحثی که فیفا داشت یکی از اعضای هیات رییسه، رییس کمیته داوران فدراسیون باشد برای پیشرفت کار باشد. نمی دانست در کشوری مثل ما اینطور معضلات وحشتناک به وجود می آورد. کشمکش بین دپارتمان و کمیته داوران ایجاد می شود. قرار بود رییس کمیته داوران عضو هیات رییسه فدراسیون باشد تا با قدرت خود به کمیته داوران کمک کند. در ایران برعکس عمل شد. در گذشته فقط رییس کمیته داوران وجود داشت و او در مورد کلاس، انتخاب داوران و بقیه موارد تصمیم می گرفت اما حالا دوگانگی به وجود آمده است. قرار است از هیات رییسه و فدراسیون به داوران کمک شود اما شاهد هستیم که به خاطر پیروزی در انتخابات، از داوران در هیات رییسه هزینه می شود. از این جهت برعکس است. افزایش داورانی که در این چند سال داشتیم و فقط داوران 45 ساله کسر شدند. فیفا به این رسید که بازنشستگی داوران اشتباه است ولی ما تصمیم قبلی را اجرا می کنیم. دپارتمان و آیین نامه هم اشتباه است. من برای خودم نمی گویم؛ برای آینده می گویم. دوره من تمام شد و رفت. خود آقای افشاریان سر بحث داوران 45 ساله رضایت ندارد. نمی گویم داور تا صدسالگی باشد، بلکه بحثم این است که باید با یک روندی اصلاح شود. جابجایی داوران جوان با داوران 45 ساله باید برنامه و اصولی باشد. بحث آقای افشاریان، ایکس و ایگرگ نیست. الان مسیولیت کمیته داوران با او است، همه به او حمله می کنند. ما همین بحث کمیته داوران و دپارتمان را با آقای عنایت، عسگری، رفعتی، سخندان داشتیم. چقدر این دعواها را داشتیم و چقدر نیرو سر این مساله بوده است.

* بدترین دوره داوری ایران در کدام دوره رقم خورد؟

فکر کنم از بُعد بین المللی، همین دهه آخر بوده است. هر روز هم بدتر می شود چون ساختار درست نیست. وقتی که دپارتمان و کمیته بلد نیستند تعامل کنند. مثل یک تیم ملی شدیم که دو سرمربی دارد. دو نفر آدم به صورت فنی نمی توانند تعامل کنند. خیلی شهرها دپارتمان را جمع کردند و فقط کمیته داوران دارند. آیین نامه فیفا که وحی منزل نیست. مصوبات خود هیات رییسه را انجام نمی دهیم ولی این موضوع را انجام می دهیم. یک دوره خود آقای ممبینی رییس کمیته داوران بود و رییس دپارتمان نگذاشت. اعضای کمیته هم نداشت. همه چیز پشت دروازه ای بود. البته از وضعیت فعلی بهتر بود.

* درباره اتفاقات بعد از جام جهانی صحبت کنید. یکسری ناراحتی ها پیش آمد و الآن گریبان شما را هم گرفت.

از دهم آذر فغانی و ابوالفضلی دیگر در لیست بین المللی نبودند. اگر تاکتیک و استراتژی خوبی داشتیم می توانستیم در جام ملت ها دو تیم داشته باشیم ولی هر آمدنی یک رفتنی دارد. بعد از پایان کارم خیلی ها گفتند چرا خبر ندادی؟ روزی که دیدار شهید قندی – ملوان را قضاوت کردم کسی برای ما فرش قرمز پهن نکرد. بالاخره یک روز آمدم و یک روز باید بروم. ما دوست داریم تقدیر و تشکر بشود ولی از آن طرف استفاده نمی کنیم. مثل مربیانی که اول بازی به هم گل می دهند و دقیقه 5 بازی با هم درگیر می شوند. در دوره کرونا که تماشاگر در ورزشگاه نبود بیشتر معلوم می شد در ورزشگاه چه خبر است. دقیقاً 10 یقه گیری بود. نه آن خوب است، نه این چون می دانستم چه اتفاقاتی می افتد یک مقدار آمادگی ذهنی برای پایان کار بعد از جام جهانی داشتم.

* حضور افشاریان در راس کمیته داوران با انتقادات زیادی همراه بود و اکنون این انتقادات بیشتر هم شده است. نظر شما به عنوان شخصی که با او کار کرده چیست؟

به خود آقای افشاریان گفتم و اطلاع دارند. با ایشان چالش داریم. من در مورد سیستم و ساختار صحبت می کنم. من به عنوان مدیر اینجا نشستم و می دانم بالا دستی ام چیزی از من نمی خواهد و می دانم اگر اشتباهی رخ بدهد در اثر مرور زمان همه چیز تمام می شود و کسی دیگر کاری ندارد. شاید یک تصمیماتی بگیرم و یک دوره فشار را تحمل کنم و بعد از آن خداحافظی کنم. من ایراد اصلی را به ساختار و تشکیلات فدراسیون می گیرم. با اینکه آقای تاج نایب رییس کنفدراسیون فوتبال آسیا در حوزه آسیای مرکزی است و عضو حرفه ای است و می بیند که در دنیا چه کاری انجام می دهند و در جلسات شرکت می کند. باز در آن فضاست. برگزاری کلاس های داوری اول فصل، کلاس های ارتقا، درجه 3 خروجی اینها چه شد؟ برای مثال در حال حاضر یک داور ما به خارج می رود، کسی از او می پرسد آنجا چه کار کردی؟ از او یک سوال بپرسیم و گزارش بخواهیم. شده آیا به  ای اف سی ایمیل رسمی بزنیم که داور ما که در این تورنمنت بود چرا یک قضاوت کرد؟ مشکل چه بود؟ در حوزه کافا تیمی از ما قوی تر است. چرا در حوزه کافا ما رییس کمیته داوران نیستیم؟ تشکیلات می خواهد که این موارد را پیگیری کند. کنفدراسیون فوتبال آسیا به فدراسیون ها نامه می زند برای کمیته های مختلف درخواست معرفی افراد دارد. چرا ما برای کمیته داوران سه نفر معرفی می کنیم؟ برای بخش ورزشی شما از شورای سردبیری نام بخواهند اگر نام 3 فرد را بدهیم می گویند خودشان نمی توانند یک نفر را انتخاب کنند. درباره شما چه فکری می کنند؟ به همین خاطر راحت عضویت مان از دست رفت. ما که عضو داریم چقدر قدرت دارد. 2 دوره انجام شد چرا داوران ما برای آموزش VAR به عربستان رفتند؟ عربستان با کاری که در فوتبال شروع کرد، الان همه فقط رونالدو را می بینند. آن سوی دیگر هم مشغول کار هستند. الان در جام جهانی داور کاندیدای قضاوت دارد و در پاریس داور دارد. شاید نام او را بگویم نشناسید اما دو مرتبه دیدارهای دوستانه ما را قضاوت کرده است. مسیولان رده بالا مشاهده کردند که مسیولان داخلی نمی توانند کارشان را خوب انجام بدهند و رفتند از خارج کشور مسیول آوردند. سوییس، استرالیا و ازبکستان کشورهایی هستند که عربستان از آنها مسیول استخدام کرده است. می گوید باید در جام جهانی نماینده داشته باشد و بازخورد کارهایش را هم می گیرد. می گوید باید در المپیک و بازی های آسیایی باید نماینده داشته باشد.

بدترین دوره آقای سهرابی بود که با او دعوا داشتیم. برای انتخابات در دوره آقای عزیزی خادم در باز شد و مثل بلک فرایدی حمله شد! چرا نسبت به سال گذشته این همه کیفیت داوری پایین آمد؟ اصلاً کسی به این موارد فکر می کند؟ کار به روزمرگی دنبال شود و برود. هیچ کس در فدراسیون نمی پرسد چرا این اتفاقات افتاد.در حال حاضر آموزش ما بگوید مشغول چه کاری است. اصلاً بودجه ای دارد که بخواهد کاری انجام بدهد؟ به قول معروف یک بنده خدایی به مشهد رفته بود و دعا می کرد که برنده وام شود. اصلاً تو حساب باز کن که بتوانی برنده شوی! هیچ چیزی نداریم. وبینارها هم چه زمانی انجام شد؟ دوستان وقتی به عربستان رفتند دیدند از طریق وبینار آموزش انجام می شود. بعد بازگشت به ایران دو جلسه وبینار برگزار کردند. آن هم به طنز و داستان بود. اصلاً من منصوری اشتباه کردم کسی نباید به من زنگ بزند که چه اتفاقی افتاد این اشتباه را انجام دادی؟ اصلاً بررسی آموزشی کنیم. بررسی برای این نباشد که اگر اشتباه کردیم فلان تیم متضرر شد چهار هفته محروم می شوی! بعد از محرومیت چه اتفاقی می افتد؟ آیا بعد اشتباه باید او را بکشیم؟ ببینیم آیا مشکلی دارد؟ آیا تمرینش مشکلی دارد؟ اصلاً با چه کسی تمرین می کند؟ اصلاً چه کسی چک می کند؟ فرض تست طبق معیارهای فیفا، چه کسی باید به اینها تمرین بدهد. تیم ها بدنسازی انجام می دهند. داوران کجا می روند؟ 3 روز مانده به شروع کلاس هنوز نامه به استان ها نرفته بود که برای حضور در کلاس به پایتخت بیایند. ببخشید داوران زندگی ندارند؟ آدم نیستند؟ نیروی بی جیره و مواجب شما هستیم؟ اگر بخواهیم ماموریتی برویم سازمان شما باید زودتر اعلام کند چون زندگی دارید. همین هفته اخیر لیگ برتر تا 48 ساعت پیش از مسابقه داوران مشخص نبودند. آخر هفته و تعطیلات به مناسبت عید فطر بود و داوران نمی دانستند که باید برای تعطیلات برنامه ریزی کنند یا برای حضور در مسابقات آماده شوند.

دو داور استرالیایی بودند که  در جام جهانی جدولی داشتند که برای تعطیلات 3 ماه دیگر خود مشغول برنامه ریزی بودند. شما الان نمی توانید با این سیستم برنامه هفته دیگر خود را معلوم کنید. اصلاً نمی داند هفته دیگر داور است یا خیر که سیستم زندگی خودش را بچیند. این مساله خیلی سخت است. به چه کسی اعتماد ندارید؟ به تیم اعتماد ندارید یا به داور؟ یک جای کار می لنگد. من راحت با تیم به شهرستان می روم و برمی گردم. چه اتفاقی می افتد؟ به یک بنده خدایی گفتند از شیراز به رفسنجان برود نزدیک است! در نقشه نزدیک است. این مسیر 8 ساعته است. تو نقشه را جلوی خودت گذاشتی و می گویی این به آن می خورد. در حالی که به هم راه ندارند و در نقشه به هم نزدیک هستند. به قول آقای سید علی، داور مشاور باشگاه ذوب آهن گفته بود داور بازی ذوبی ها از ارومیه تا اصفهان 18 ساعت در راه بوده است. بله! سیستم پروازی ما مشکل دارد. تحریم ها و برخی دلایل دیگر باعث این موضوع شده اما وقتی دو هفته قبل برنامه چیده شود نمی تواند بلیت بگیرم؟ برنامه ریزی کنم. وقتی به روزمرگی می رسیم همین است. در زمستان لباس آستین بلند به داوران ندادیم! دقیقا کارمان این است. این هفته کسی صدایش درنیامد. پس بی خیال! آقای فدراسیون چه کسی بازخورد می گیرد؟ در تاریخ 23 دوره لیگ برتر، حداقل یک بازی با  اشتباه تاثیرگذار داور و منجر به تغییر نتیجه داشتیم. مگر چنین چیزی ممکن است؟ گیر کار کجاست؟

بدترین دوره آقای سهرابی بود که با او دعوا داشتیم. برای انتخابات در دوره آقای عزیزی خادم در باز شد و مثل “بلک فرایدی ” حمله شد! چرا نسبت به سال گذشته این همه کیفیت داوری پایین آمد؟ کسی هست که کارشناسی کند چرا اینطور شد؟ چند تا صحنه و اشتباه در حق سپاهان رخ داده است؟ چرا این تعداد اشتباه داریم؟ کسی نیست که نوع تمرینات داوران، رفتار بازیکنان سپاهان را آنالیز کند. مثلاً فلان بازیکن سپاهان اینطور حرکت می کند حواستان باشد اشتباه نکنید. اصلاً کسی به این موارد فکر می کند؟ کار به روزمرگی دنبال شود و برود. هیچ کس در فدراسیون نمی پرسد چرا این اتفاقات افتاد.

خدمت آقای تاج رفتیم و بعد از مدت ها وقت دادند. گفت فلانی برای فلان کار رفته. گفتم فلانی مسیول این کار نیست. به خود ایشان اخبار غلط داده بودند. مگر می شود در ایران که این همه داور بزرگ داریم، ما یک مدرس بزرگ نداشته باشیم؟ فقط سرکار خانم شکوری در بخش بانوان هستند.

در کشور عراق رییس دپارتمان داوری نفر اول داوری آنهاست. اگر ایشان به کنفدراسیون فوتبال آسیا پیام بدهد یا تماس بگیرد، آن فردی که در آنجا نشسته است می گوید این داور من است. ما چه کسی را داریم که این ارتباط را برقرار کند؟ ما داخل را رها کردیم و هیچ چیزی نداریم. برنامه ریزی نداریم. داوری ما به روزمرگی می رود.

* آقایان صفیری، خسروی، زرگر، خانم کشاورز و آقای افشاریان عضو کمیته داوران هستند. 4 عضو دیگر می گویند ما هیچ خبری نداریم و کار دست خود آقای افشاریان است. چه زمانی قضیه کمیته داوران درست می شود؟

من ایراد را از این افراد نمی بینم. از سیستم و ساختار می بینیم. از نهادهایی که بالای سر آنها هستند می بینم. وقتی می بینم  کسی با من کار ندارد، کار خودم را انجام می دهم. نهادهای بالادست باید چک و بازخواست کنند. کمیته ما در واقع 7 نفره است که 2 نفر آن رفتند. چه کسانی جایگزین آنها شدند؟ در ژاپن کمیته داوران 14 عضو دارد که 7 عضو آن فعال هستند. چون رفتم دیدم. 4 عضو فعال کمیته داوران مناطق کشور را زیر نظر خودشان تقسیم کردند. آموزش انجام می شود و بازخورد می گیرند. داور ژاپنی که من در کنار او بودم تمام امکانات داوری فیفا را داشت. یک کیت داوری ژاپن هم داشت. سریع این کیت را استفاده می کرد و گزارش آن را هم سریعاً ارسال می کرد تا فدراسیون ژاپن هم ببیند. آقای فغانی و تیمت که به جام جهانی رفتید چه اتفاقی برای تیم شما افتاد. آقای حیدری به فلان تورنمنت که رفتید چه اتفاقی افتاد. درباره این بازی یک گزارش بدهند.

خیلی دوستان می گویند مگر در دوره ما این موارد بود؟ آن کار غلط بود آیا ما باید آن راه غلط را برویم. من گیرم روی فدراسیون فوتبال است که ساختار ندارد و روی کارهایش فکر نمی کند. به نظرم کمیته داوران اولویت آخر فدراسیون فوتبال هم نیست. در جام جهانی و جام ملت هایی که گذشت اعضای فدراسیون و بزرگان فوتبال در هتل بودند. حتی اعضای دبیرخانه های دیگر در جام جهانی بودند اما یک نفر از دپارتمان و کمیته داوری نبود!  مگر می شود؟ مگر ما جذام و بیماری داریم؟ چه کسی باید این موارد را پیگیری کند. آقای زرگر از طریق هیات فوتبال سمنان رفته بود. آقای فنایی هم به خود وزیر اسبق گفت و به سفر رفت! چرا رییس کمیته داوران ما نباید به جام ملت ها برود که با همه اعضای کنفدراسیون فوتبال آسیا هستند ارتباط بگیرد. من پیشنهاد دادم چه این دوره که آقای ممبینی دبیرکل هستند و چه دوره قبل که کامرانی فر دبیر کل بودند. 23 تیم ملی در بخش آقایان و بانوان داریم. کمیته ای از داوران ملی تشکیل بدهیم که یک نفر با هر تیم ملی به سفر برود. جوابشان چه بود؟ نمی شود چون هزینه بر است. اصلا اولویت شان نیست و برایشان مهم نیست.

ما در جام جهانی بعدی و بعدتر داور نداریم. برای 2030 می خواهیم کاندیدا داشته باشیم. ما در جامعه داوری این تعداد داور تحصیل کرده داریم. به جز دکتر حیدری که جراح هستند و تاج سر ما کلی افراد داریم که در رشته تربیت بدنی و مدیریت ورزش تحصیل کرده اند. یکی از آنها را صدا زدیم که استراتژی پیشنهادی داوری ما را بنویس؟ ببینیم کجا هستیم و به کجا می خواهیم برویم. از صفر شروع کنیم چه زمانی به 10 می رسیم؟ یا مثلاً بعضی گزینه های داوری را داریم که باید از آنها در کنفدراسیون فوتبال آسیا حمایت کنیم. کسی به این موارد اصلاً فکر نکرده است.

* داوران امسال یک دست لباس داشتند و افزایش حقوق هم اعمال نشد. اگر داوری لباسش را گم کند چه اتفاقی می افتد؟

نمی دانم مگر بچه های پوشاک سینا اسپورت کمک کنند که لباس را بخرند یا به آنها بدهند. فکر کنم آقای شاهمرادی بتواند کمک کند و از دیگر بچه ها قرض نگیرد. به همه یک دست لباس داده اند و کسی لباس ذخیره ندارد. مثلا سال پیش که ماشین سیدعلی را دزد زد و لباس داوری اش را هم دزدیدند، او مجبور بود برای هر بازی لباس قرض بگیرد. این وضع کمیته داورانی است که داورانش دو دوره بهترین داوران جام جهانی بوده اند.

این قضیه فقط مربوط به لباس نیست. همین دوستانی که از داوری رفتند هیچ کدام با دل خوش نرفتند. از آقای ابوالفضلی، مداح، عالیقدر، سیدعلی و خیلی های دیگر. ما دنبال قرارداد آنچنانی و توقعات نیستیم فقط احترام خواستیم. خیلی سخت نبود که دوستان را یک جا دعوت کنند و بگویند برنامه نداریم که دیگر از شما استفاده کنیم. این همه سال زحمت کشیدید فقط یک لوح تقدیر بدهند. انتظار سکه، چه و چه هم نداریم! این خیلی امر بدیهی و راحتی است. حداقل جلوی خانواده اش می گوید رییس فدراسیون به خاطر این همه سال داوری از من تشکر کرد. نه اینکه به ایشان گفتیم هستیم و تجربه دارید. بعد در کلاس نبودند. رفت تمرین و تلاش کرد بعد در کلاس نبود! یک احترام کوچک از متولی. اصلاً به تیم ها، هواداران و باشگاه ها حق می دهم به ما هیچ احترامی نگذارند. حرمت امامزاده به متولی آن است. هنوز 23 هفته از لیگ گذشته از یکی از دوستان سال گذشته تقدیر و تشکر نشده است. وقتی من درکوچه برای اولین بار زیر گوش بچه خودم بزنم همسایه و بقیه هم به خودشان اجازه این کار را می دهند. ما بچه های این فوتبالیم. اما وقتی فدراسیون برای ما ارزش قایل نیست دیگران هم برای ما ارزش قایل نیستند.

* شنیدیم نه افزایش حقوق شما اعملال شده و نه پاداش 3 داور جام جهانی رفته!

افزایش حقوق، مصوبه دیگری 28 اسفند 1401 برای سه داوری در جام جهانی 10 سکه بدهند اگر شما سکه دیدید ما هم دیدیم! در موارد دیگر هیات رییسه مصوب کرده لازم الاجراست اما یک جایی اصلاً مصوبه را نمی خوانند.

* آیا قرار است که سرنوشت شما هم مثل علیرضا فغانی شود؟

همه دوست دارند بروند. باید ببینیم در آینده چه می شود. برای کار خودم یک مدت به استرالیا می روم و برای کار نظارت به ایران باز می گردم چون باید کارم را از ایران شروع کنم. در جامعه بین المللی بیشتر از ایران به داوران احترام می گذارند.

* خیلی از داوران که خداحافظی کردند، معتقد بودند که در دسته های پایین تر بعضی داوران که با برخی تیم ها رابطه خوبی دارند، تقاضا می کنند برای دیدار همان تیم انتخاب شوند!

می گویند و ما هم شنیدیم اما بدون سند است. ضرب المثلی هست که می گوید تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها. همین که این موارد را می گویند خطرناک است! خداکند اینطور نباشد. رصد نمی کنم و من حوصله این کار را ندارم. این حرف و ذهینت هم خطرناک است چه برسد که اینطور هم باشد. باید بررسی شود که چنین چیزی به ذهن مردم متبادر می شود. من شنیدم به خاطر رقم و مبلغ سفرها و بلیت ها داوران اینطور انتخاب می شوند. این نمی شود که لیگ حرفه ای است و عدد و رقم ها حرفه ای است. مربیگری و مدیریت تیم ها خیلی سخت است. اروگویه با یک گل از جام جهانی حذف شد. حق الناس و حق الله یک چیز وحشتناکی است. بلیت نیست، می گویند فلان بازی را برو!

یک تیمی هست که جایش سخت است. یکی از داوران ما که چهار بازی قضاوت کرده است، سه بارش روی آن تیم بوده است. ایکس با ای، بی و سی بازی کرده و یک نفر داور بوده است. این برای داور و آن تیم بد است. تا اشتباهی به ضرر آن تیم ایکس کند و نتواند دیگر به آنجا برود، بازی های فلان تیم را سوت می زند.

* در کارگروه VAR از نظرات شما استفاده شد؟

دوره آقای عزیزی خادم پسرعمویشان خیلی لطف داشتند. با آقای ممبینی سه، چهار جلسه در خصوص VAR داشتیم. جزو کارگروه هستم. خودمان پیگیریم. در روزهای قبل هم قرار بود کلاس انجام شود و وسیله خریداری شود. متاسفانه تحریم ها خیلی مشکل ایجاد کرده است. اول فصل بعد بعید است که کمک داور ویدیویی داشته باشیم اما در فصل بیست و پنجم لیگ می تواند زیر نظر لیگ باشد.  

* به عنوان سوال آخر، اگر جانشین خداداد افشاریان به عنوان رییس کمیته داوران فدراسیون فوتبال شوید، اولین کاری که انجام می دهید چیست؟

قبل از اینکه رییس شوم اولین کارم بررسی این است که اصلاً چه چیزی از کمیته داوری می خواهند و دنبال چه هستند؟ از داوری فقط روزمرگی می خواهند یا برنامه؟  اگر بخواهم آنجا باشم باید جایگاه، بودجه من مشخص باشد هم اینکه کمیته داوران جزو کمیته های اصلی باشد. نیاز نباشد که 6 ماه وقت بگیرم تا رییس فدراسیون را ببینیم یا نامه بزنم بگویند بودجه نداریم! قرار است کار انجام شود. همانطور که تیم ملی مهم است این دوستان هم مهم هستند. من نمی گویم عین تیم ملی ولی وقتی تیم ملی برنده می شود چه شور و شعفی ایجاد می شود. وقتی داوران ما در سطح بالا هستند سرمان را بالا می گیریم. حداقل در نتایج داخلی اینطور رقم نمی خورد و مردم درگیر مساله داوری نمی شوند.

پایان خبر نوتیفیکیت