دستور جلب بدون احضار

دستور جلب بدون احضار یعنی اینکه مقام قضایی، معمولاً بازپرس، بدون اینکه قبلاً برای متهم احضاریه بفرستد و از او بخواهد به دادسرا بیاید، مستقیماً دستور می دهد که او را جلب کنند و به دادسرا بیاورند. این یک روند استثنائی در قانون است که برای شرایط خاصی پیش بینی شده تا جلوی فرار، مخفی شدن یا تبانی متهم گرفته شود. حالا بیایید با هم ببینیم این دستور در چه شرایطی صادر می شود و چه قواعدی دارد.

وقتی اسمی از قانون و دادسرا می آید، خیلی ها نگران می شوند. طبیعی هم هست، چون مسائل حقوقی پیچیدگی های خاص خودش را دارد. یکی از این مسائل که شاید کمابیش اسمش را شنیده باشید، «جلب بدون احضار» است. اصلاً می دانید جلب چیست؟ یا احضار؟ و این «بدون احضار» یعنی چه؟ فکرش را بکنید، یک روز صبح یا شب، مامورها دم در خانه می آیند و می گویند شما دستور جلب دارید و باید با ما بیایید. خب، در چنین شرایطی، حتماً کلی سؤال در ذهن آدم شکل می گیرد. این مقاله دقیقاً برای همین نوشته شده تا این ابهامات را برطرف کند و شما را با تمام جزئیات این موضوع آشنا کند. پس اگر می خواهید بدانید چه زمانی ممکن است با چنین دستوری روبرو شوید و حقوق شما در این وضعیت چیست، تا آخر این مطلب با ما همراه باشید.

جلب بدون احضار چیست؟ تعریفی حقوقی اما به زبان خودمانی

ببینید رفقا، در حالت عادی وقتی یک نفر متهم به جرمی می شود، اولین کاری که مقام قضایی (مثلاً بازپرس) انجام می دهد این است که برای او یک برگه «احضاریه» می فرستد. در این برگه به متهم می گویند در تاریخ و ساعت مشخصی خودش را به دادسرا معرفی کند تا به اتهاماتش رسیدگی شود. اگر متهم با این احضاریه خودش را معرفی نکرد، تازه آن موقع است که ممکن است دستور «جلب» او صادر شود. جلب یعنی اینکه ماموران قانون می آیند و متهم را به زور به دادسرا می برند.

اما «جلب بدون احضار» یک فرق اساسی با این روند عادی دارد. اینجا دیگر خبری از احضاریه اولیه نیست. بازپرس مستقیماً، بدون اینکه اول احضاریه بفرستد، دستور جلب متهم را صادر می کند. حالا چرا قانون چنین راهی را گذاشته؟ دلیلش کاملاً مشخص است: در بعضی موارد خاص، قانونگذار تشخیص داده که فرستادن احضاریه ممکن است باعث شود متهم فرار کند، خودش را مخفی کند یا با بقیه تبانی کند و مدارک را از بین ببرد. پس برای جلوگیری از این اتفاقات و حفظ نظم و عدالت، این مکانیسم استثنایی را پیش بینی کرده است.

پس به زبان ساده، جلب بدون احضار یعنی مقام قضایی تشخیص می دهد که صبر کردن برای احضار متهم، ممکن است به ضرر تحقیقات پرونده باشد و به همین دلیل، سریعاً دستور دستگیری او را می دهد. مرجعی هم که صلاحیت صدور این دستور را دارد، معمولاً «بازپرس» است که مسئول تحقیقات مقدماتی پرونده های کیفری است.

مبنای قانونی: شرایط صدور دستور جلب بدون احضار طبق ماده ۱۸۰ قانون آیین دادرسی کیفری

خب، حالا که فهمیدیم جلب بدون احضار یعنی چه، حتماً می پرسید این قانون از کجا آمده و در چه شرایطی بازپرس می تواند چنین دستوری را صادر کند؟ برای جواب این سؤال باید برویم سراغ ماده ۱۸۰ قانون آیین دادرسی کیفری. این ماده دقیقاً شرایطی را مشخص کرده که بازپرس اجازه دارد بدون فرستادن احضاریه، متهم را جلب کند. بیایید با هم بند به بند این ماده را بررسی کنیم و ببینیم هر کدام چه می گویند.

۱.۱. جرایم با مجازات های سنگین (بند الف)

این بند درباره جرایمی صحبت می کند که مجازاتشان خیلی سنگین است. دقیقاً گفته:

در مورد جرایمی که مجازات قانونی آن ها سلب حیات، قطع عضو و یا حبس ابد است.

حالا این یعنی چه؟

• سلب حیات: منظور اعدام است. فرقی هم نمی کند به خاطر قصاص نفس باشد، یا به عنوان حد شرعی (مثل محاربه) یا به عنوان مجازات تعزیری. هر جرمی که مجازاتش اعدام باشد، بازپرس می تواند بدون احضار، متهم را جلب کند.
• قطع عضو: این هم شامل مواردی می شود که مجازات قصاص عضو یا حد قطع عضو برای متهم در نظر گرفته شده باشد.
• حبس ابد: چه این حبس به عنوان حد (مثلاً در برخی موارد سرقت) باشد، چه قصاص یا تعزیر، فرقی نمی کند. اگر جرمی مجازات حبس ابد داشته باشد، بازپرس این اختیار را دارد.

فلسفه این بند کاملاً روشن است. وقتی مجازات یک جرم اینقدر سنگین است، احتمال فرار متهم برای فرار از مجازات خیلی زیاد است. پس قانونگذار اجازه داده برای جلوگیری از فرار، سریعاً او را جلب کنند.

۱.۲. نامشخص بودن محل اقامت، کسب یا شغل متهم (بند ب)

بند بعدی به شرایطی اشاره دارد که بازپرس نمی تواند متهم را پیدا کند. می گوید:

هرگاه محل اقامت، محل کسب و یا شغل متهم معین نباشد و اقدامات بازپرس برای شناسایی نشانی وی به نتیجه نرسد.

فرض کنید بازپرس می خواهد برای متهم احضاریه بفرستد، اما هر کاری می کند، نمی تواند آدرس دقیق منزل، محل کار یا کسب او را پیدا کند. در این صورت، اگر نتواند نشانی متهم را پیدا کند، چطور می تواند احضاریه بفرستد؟ منطقی است که در چنین وضعیتی، برای پیشبرد پرونده و جلوگیری از بلاتکلیفی، دستور جلب بدون احضار صادر شود. نکته مهم این است که بازپرس باید اقدامات لازم برای شناسایی نشانی را انجام داده باشد و به نتیجه نرسیده باشد، نه اینکه از همان اول بی خیال پیدا کردن آدرس شود.

۱.۳. جرایم تعزیری درجه پنج و بالاتر همراه با بیم تبانی، فرار یا مخفی شدن متهم (بند پ)

این بند کمی پیچیده تر از بقیه است و یک شرط اضافی هم دارد:

در مورد جرایم تعزیری درجه پنج و بالاتر در صورتی که از اوضاع و احوال و قرائن موجود، بیم تبانی یا فرار یا مخفی شدن متهم برود.

اول، بیایید ببینیم جرایم تعزیری درجه پنج و بالاتر یعنی چه؟ قانون مجازات اسلامی، جرایم تعزیری را بر اساس مجازاتشان به هشت درجه تقسیم کرده است. درجه پنج یعنی جرایمی که مجازاتشان شامل:

• حبس بیش از دو سال تا پنج سال.
• جزای نقدی بیش از هشتاد میلیون ریال تا یکصد و هشتاد میلیون ریال.
• و موارد مشابه دیگر.

پس اگر جرمی در این دسته یا دسته های بالاتر (درجه ۴، ۳، ۲، ۱) قرار بگیرد، بازپرس می تواند دستور جلب بدون احضار بدهد. اما یک اما بزرگ اینجا وجود دارد: این جلب فقط در صورتی ممکن است که بازپرس از اوضاع و احوال و قرائن موجود به این نتیجه برسد که بیم تبانی (یعنی متهم با افراد دیگر همدست شود تا واقعیت را کتمان کند)، فرار (یعنی از دسترس خارج شود) یا مخفی شدن (یعنی خودش را پنهان کند) متهم وجود دارد.

این شرط «بیم تبانی، فرار یا مخفی شدن» خیلی مهم است و تفاوت این بند را با بندهای الف و ب نشان می دهد. در بندهای الف و ب (جرایم سنگین و نامعلوم بودن نشانی)، بازپرس برای صدور دستور جلب بدون احضار، نیازی به اثبات این «بیم» ندارد؛ اما در جرایم تعزیری درجه پنج و بالاتر، حتماً باید این نگرانی وجود داشته باشد و بازپرس هم باید بتواند این نگرانی را بر اساس شواهد و قرائن توجیه کند. یعنی صرف اینکه جرم درجه پنج است، کافی نیست.

۱.۴. جرایم سازمان یافته و جرایم علیه امنیت داخلی و خارجی (بند ت)

آخرین بند ماده ۱۸۰ هم به جرایمی اشاره دارد که حساسیت ویژه ای دارند:

در مورد اشخاصی که به جرایم سازمان یافته و جرایم علیه امنیت داخلی و خارجی متهم باشند.

این دسته از جرایم معمولاً دارای ابعاد گسترده و پیچیده ای هستند و در سطح ملی یا حتی بین المللی اهمیت دارند.

• جرایم سازمان یافته: شامل جرایمی می شود که توسط یک گروه سازمان یافته و با برنامه ریزی دقیق انجام می شود، مثل قاچاق مواد مخدر در حجم بالا، پولشویی، تروریسم سازمان یافته و غیره.
• جرایم علیه امنیت داخلی و خارجی: این جرایم مستقیماً امنیت کشور را هدف قرار می دهند، مثل جاسوسی، اقدام علیه نظام، محاربه، بغی و امثال آن.

به دلیل ماهیت حساس و خطرناک این جرایم و اینکه ممکن است متهمین شبکه های گسترده ای داشته باشند و به سرعت بتوانند فرار کنند یا شواهد را از بین ببرند، قانونگذار اجازه داده که بازپرس بدون مقدمه احضاریه، مستقیماً دستور جلب متهم را صادر کند. اینجا هم دیگر نیازی به اثبات «بیم فرار یا تبانی» نیست، چون خود ماهیت جرم این شرایط را توجیه می کند.

نحوه و شکل اجرای جلب: ماده ۱۸۱ قانون آیین دادرسی کیفری

خب، حالا که با شرایط صدور دستور جلب بدون احضار آشنا شدیم، حتماً می خواهید بدانید این دستور چطور اجرا می شود؟ یعنی چه چیزی به عنوان برگه جلب دست مامورین است و محتوای آن چیست؟ اینجا باید برویم سراغ ماده ۱۸۱ قانون آیین دادرسی کیفری. این ماده درباره جزئیات برگه جلب و نحوه اجرای آن صحبت می کند:

جلب متهم به موجب برگه جلب به عمل می آید. مضمون برگه جلب که حاوی مشخصات متهم و علت جلب است باید توسط بازپرس امضاء و به متهم ابلاغ شود.

بگذارید کمی این ماده را برایتان باز کنیم:

1. برگه جلب: جلب متهم فقط با یک دستور شفاهی یا تلفنی انجام نمی شود. حتماً باید یک برگه رسمی به نام برگه جلب وجود داشته باشد. این برگه در واقع مجوز کتبی است که به مامورین اجازه می دهد متهم را دستگیر کنند.
2. مندرجات برگه جلب: برگه جلب باید شامل چند نکته اساسی باشد:
   • مشخصات کامل متهم: نام و نام خانوادگی، نام پدر و سایر مشخصاتی که متهم را به طور دقیق مشخص کند تا اشتباهی پیش نیاید.
   • علت جلب: باید مشخص باشد که متهم به چه جرمی متهم شده و به چه دلیل جلب می شود. مثلاً باید اشاره شود که جلب بر اساس ماده ۱۸۰ قانون آیین دادرسی کیفری و به دلیل فلان جرم است. ذکر علت جلب برای این است که متهم از اتهام خودش مطلع شود و بداند چرا دستگیر می شود.
   • امضای بازپرس: این برگه حتماً باید توسط بازپرس یا مقام قضایی که دستور جلب را صادر کرده، امضا شده باشد. امضای بازپرس اعتبار قانونی به برگه می دهد.
3. ابلاغ برگه جلب به متهم: نکته مهم این است که وقتی مامورین متهم را جلب می کنند، باید برگه جلب را به او نشان دهند و او را در جریان علت جلب قرار دهند. این حق متهم است که بداند چرا و به دستور چه کسی دستگیر می شود. عدم ابلاغ صحیح می تواند مشکل ساز باشد.
4. مسئولیت مامورین: مامورین قضایی و انتظامی که مسئول اجرای دستور جلب هستند، موظف اند این دستور را دقیقاً مطابق با قانون و با رعایت حقوق متهم اجرا کنند. هرگونه سوء استفاده یا اقدام غیرقانونی می تواند برایشان مسئولیت آور باشد.

خلاصه کلام اینکه، برگه جلب مثل یک جواز رسمی است که اجازه دستگیری متهم را می دهد و باید تمام جزئیات قانونی در آن رعایت شده باشد تا هم حقوق متهم حفظ شود و هم اجرای قانون به درستی انجام گیرد.

تفاوت های کلیدی: جلب بدون احضار در مقابل احضار عادی متهم

تا اینجا کمی با مفهوم جلب و احضار آشنا شدیم. حالا بیایید یک مقایسه سرراست داشته باشیم تا فرق این دو حالت برایتان کاملاً روشن شود. فکر کنید این دوتا مثل دوتا جاده متفاوت برای رسیدگی به یک پرونده هستند.

ویژگی	احضار عادی متهم	جلب بدون احضار
مقدمه اصلی	اول برای متهم احضاریه فرستاده می شود.	بدون فرستادن احضاریه اولیه، مستقیم دستور جلب صادر می شود.
هدف اصلی	اطلاع رسانی به متهم جهت حضور اختیاری در مرجع قضایی برای دفاع.	اطمینان از حضور متهم در مرجع قضایی در شرایط خاص که حضور اختیاری ممکن نیست یا ریسک بالایی دارد.
مبنای قانونی	ماده ۱۷۴ به بعد قانون آیین دادرسی کیفری.	ماده ۱۸۰ قانون آیین دادرسی کیفری.
شرایط صدور	در تمام جرایم، به عنوان گام اول تحقیقات.	فقط در شرایط استثنائی و خاص ماده ۱۸۰ (جرایم سنگین، نامشخص بودن نشانی، بیم فرار/تبانی در جرایم درجه ۵ به بالا، جرایم سازمان یافته و امنیت ملی).
فوری بودن	کمتر فوری است؛ به متهم فرصت حضور داوطلبانه داده می شود.	جنبه فوری و اضطراری دارد تا از اتفاقات ناخواسته (فرار، تبانی) جلوگیری شود.
پیامد عدم تمکین	اگر متهم به احضاریه تمکین نکند، در مرحله بعدی ممکن است دستور جلب او صادر شود.	مستقیماً به جلب منجر می شود و در صورت مقاومت، با اعمال زور قانونی همراه است.

همانطور که می بینید، تفاوت اصلی در این است که احضار یک دعوتنامه رسمی است برای حضور در دادسرا، در حالی که جلب بدون احضار، یک فرمان دستگیری فوری است. این تفاوت در زمان و فوریت اجرای دستور، ریشه در اهداف و دلایل قانونی هر کدام دارد و نشان می دهد قانونگذار در چه مواردی حق می دهد که از مسیر عادی منحرف شویم و برای حفظ عدالت و جلوگیری از تباهی پرونده، اقدامات فوری تری انجام دهیم.

حقوق متهم پس از جلب بدون احضار

ممکن است تصور کنید وقتی کسی با دستور جلب بدون احضار دستگیر می شود، دیگر هیچ حقی ندارد و هر بلایی ممکن است سرش بیاید. اما این اصلاً درست نیست! قانون برای متهم، حتی متهمی که با دستور جلب بدون احضار دستگیر شده، حقوقی را در نظر گرفته که باید رعایت شود. این حقوق برای حفظ کرامت انسانی و تضمین روند عادلانه دادرسی است. بیایید با هم ببینیم این حقوق شامل چه چیزهایی می شود:

1. تفهیم اتهام بلافاصله پس از جلب:

   وقتی متهم توسط مامورین جلب و به مرجع قضایی (دادسرا) منتقل می شود، اولین کاری که بازپرس باید انجام دهد این است که به صورت شفاف و روشن، اتهام او را تفهیم کند. یعنی دقیقاً بگوید به چه جرمی متهم شده و بر اساس چه شواهدی این اتهام به او وارد شده است. متهم حق دارد بداند چرا دستگیر شده است.

2. حق دسترسی به وکیل و مشاوره حقوقی:

   این یکی از مهم ترین حقوق هر متهمی است. متهم، چه با احضاریه آمده باشد، چه جلب شده باشد، حق دارد بلافاصله پس از جلب با وکیل مورد اعتماد خودش ملاقات کند و از مشاوره حقوقی او بهره مند شود. حتی اگر خودش وکیل نداشته باشد، قانون این امکان را برایش فراهم می کند که از وکیل تسخیری استفاده کند. هیچ مقام قضایی یا اجرایی حق ندارد متهم را از این حق محروم کند.

3. مدت زمان نگهداری متهم پس از جلب و لزوم تعیین تکلیف قانونی:

   متهم نمی تواند تا ابد در بازداشت بماند. قانون برای این موضوع هم محدودیت زمانی تعیین کرده است. بازپرس موظف است حداکثر ظرف ۲۴ ساعت پس از جلب متهم، او را مورد بازجویی قرار دهد و تکلیف او را مشخص کند. یعنی چه؟ یعنی باید یا برای متهم قرار تأمین کیفری مناسب (مثل قرار کفالت، وثیقه، التزام به حضور یا حتی بازداشت موقت) صادر کند، یا او را آزاد کند. نگهداری متهم بیش از این مدت بدون تعیین تکلیف قانونی، غیرمجاز است و مسئولیت آور.

4. محدودیت ها و الزامات قانونی در برخورد با متهم:

   مامورین و مقامات قضایی موظف اند با متهم با کرامت و احترام برخورد کنند. هرگونه شکنجه، آزار و اذیت جسمی یا روحی برای گرفتن اقرار یا اطلاعات، مطلقاً ممنوع است و جرم محسوب می شود. همچنین، متهم حق دارد از سکوت استفاده کند و تا زمانی که وکیلش حاضر نشده، پاسخ ندهد. محیط بازداشت باید استانداردها و حداقل های انسانی را داشته باشد.

یادتان باشد، آگاهی از این حقوق، اولین گام برای دفاع از خودتان است. در هر مرحله ای از تحقیقات، اگر حس کردید حقوق شما نادیده گرفته شده است، حتماً از وکیل خود بخواهید که پیگیری کند.

نکات تکمیلی برای جلب بدون احضار

با تمام توضیحاتی که تا اینجا دادیم، ممکن است هنوز سوالات جزئی تر و کاربردی تری در ذهنتان باشد. بیایید به چند نکته تکمیلی و مهم دیگر در مورد دستور جلب بدون احضار بپردازیم تا تصویر کامل تری در ذهنتان شکل بگیرد.

۱. آیا دستور جلب بدون احضار قابل اعتراض است؟

بله، معمولاً تصمیمات قضایی قابل اعتراض هستند، اما در مورد دستور جلب، اعتراض مستقیم به خود دستور جلب به آن معنای رایج وجود ندارد. یعنی نمی توانید بگویید من به دستور جلب اعتراض دارم و نمی خواهم جلب شوم! وقتی دستور جلب صادر می شود، باید اجرا شود. اما کاری که می توانید بکنید، این است که پس از جلب و حضور در دادسرا، می توانید به قرار تأمین کیفری که بازپرس برایتان صادر می کند (مثلاً قرار بازداشت موقت یا وثیقه سنگین) اعتراض کنید. این اعتراض در دادگاه صالح بررسی می شود. همچنین وکیل شما می تواند از همان ابتدا، روند دادرسی و صحت صدور دستور جلب (از نظر رعایت شرایط ماده ۱۸۰) را زیر سوال ببرد و دفاعیات لازم را انجام دهد.

۲. مدت اعتبار دستور جلب چقدر است؟

دستور جلب معمولاً دارای مدت اعتبار محدودی است. به صورت کلی، یک برگه جلب تا یک ماه از تاریخ صدور اعتبار دارد. یعنی مامورین تا یک ماه فرصت دارند متهم را جلب کنند. اما اگر در این مدت موفق به جلب نشدند، بازپرس می تواند این دستور را برای مدت مشابه تمدید کند. این تمدید می تواند بارها انجام شود تا زمانی که متهم جلب شود یا پرونده به دلایل دیگری مختومه گردد. دلیل این محدودیت زمانی این است که شرایط پرونده ممکن است تغییر کند و دستوری که امروز صادر شده، فردا دیگر موضوعیت نداشته باشد.

۳. اگر آدرس متهم در دسترس نباشد، آیا همیشه جلب بدون احضار صادر می شود؟

همانطور که در بند ب ماده ۱۸۰ اشاره شد، یکی از شرایط جلب بدون احضار، نامشخص بودن محل اقامت، کسب یا شغل متهم و بی نتیجه ماندن اقدامات بازپرس برای شناسایی نشانی وی است. پس بله، اگر بازپرس واقعاً نتواند آدرس متهم را پیدا کند و تمام تلاش هایش بی نتیجه بماند، می تواند دستور جلب بدون احضار را صادر کند. اینجا نکته مهم این است که بازپرس باید تلاش معقول را برای پیدا کردن آدرس انجام داده باشد، نه اینکه از همان ابتدا بدون هیچ تلاشی به سراغ جلب برود.

۴. نقش وکیل در مراحل جلب بدون احضار چیست؟

نقش وکیل در این شرایط حیاتی است. یک وکیل متخصص می تواند:

• حضور در زمان بازجویی: از حقوق متهم در زمان بازجویی دفاع کند و مانع از پرسش های غیرقانونی شود.
• بررسی صحت دستور جلب: شرایط صدور دستور جلب را بررسی کند و اگر ایرادی در آن وجود داشته باشد، آن را پیگیری کند.
• کاهش قرار تأمین: در صورت صدور قرار تأمین سنگین (مثل بازداشت موقت یا وثیقه بالا)، برای کاهش آن یا تبدیل به قرار مناسب تر اقدام کند.
• ارائه مشاوره: به متهم آرامش دهد و او را از روند قانونی و حقوقش آگاه سازد.

داشتن وکیل خوب در این مرحله، می تواند تفاوت بزرگی در نتیجه پرونده ایجاد کند.

۵. آیا جلب بدون احضار همیشه به معنی بازداشت طولانی مدت است؟

خیر، لزوماً اینطور نیست. جلب بدون احضار فقط به این معنی است که متهم برای حضور در دادسرا دستگیر شده است. پس از جلب و انتقال به دادسرا، بازپرس موظف است حداکثر ظرف ۲۴ ساعت، اتهام را تفهیم کند و یکی از قرارهای تأمین کیفری را صادر کند. این قرار می تواند از یک التزام به حضور ساده (یعنی تعهد به اینکه هر وقت خواستند، خودش را معرفی کند) تا بازداشت موقت باشد. پس اینکه متهم چقدر در بازداشت می ماند، به نوع قرار تأمین صادر شده و شرایط پرونده بستگی دارد، نه صرفاً به نوع جلب. در بسیاری از موارد، پس از تفهیم اتهام و صدور قرار مناسب، متهم آزاد می شود.

۶. مسئولیت قانونی مامورین در صورت سوء استفاده از این دستور؟

اگر مامورین قضایی یا انتظامی از دستور جلب بدون احضار یا هر دستور قضایی دیگری سوء استفاده کنند، مثلاً بدون دلیل موجه کسی را جلب کنند، یا برگه جلب را به متهم نشان ندهند، یا در زمان جلب مرتکب خشونت یا آزار غیرضروری شوند، طبق قانون مسئولیت کیفری و اداری خواهند داشت. شهروندان حق دارند در صورت مشاهده چنین تخلفاتی، به مراجع نظارتی (مانند دادسرای انتظامی قضات برای بازپرس یا واحد بازرسی نیروی انتظامی برای ماموران) شکایت کنند.

نتیجه گیری

خب رفقا، تا اینجا با مفهوم «دستور جلب بدون احضار» و پیچ و خم های قانونی آن آشنا شدیم. دیدیم که این یک ابزار قانونی است که برای شرایط خاص و با هدف جلوگیری از به هم ریختن روند تحقیقات و دادرسی، توسط بازپرس صادر می شود. این دستور هم مثل هر قانون دیگری، قاعده و اصول خاص خودش را دارد و صرفاً در شرایطی که در ماده ۱۸۰ قانون آیین دادرسی کیفری آمده، قابل اجراست.

یاد گرفتیم که جرایم سنگین، نامعلوم بودن نشانی متهم، بیم فرار یا تبانی در جرایم تعزیری درجه پنج به بالا و همچنین جرایم سازمان یافته و امنیت ملی، مهم ترین دلایل صدور چنین دستوری هستند. همچنین تاکید کردیم که حتی در صورت جلب بدون احضار، متهم از حقوقی مثل حق اطلاع از اتهام، حق دسترسی به وکیل و محدودیت زمانی بازداشت برخوردار است.

آگاهی از این قوانین برای هر شهروندی، مثل یک سپر دفاعی است. در دنیای پیچیده امروز، ندانستن قانون، توجیه مناسبی برای مشکلات نیست. امیدواریم این مقاله توانسته باشد به تمام سوالات شما در مورد دستور جلب بدون احضار پاسخ دهد. اگر خدای نکرده خودتان یا اطرافیانتان با چنین شرایطی مواجه شدید، یادتان باشد که حتماً با یک وکیل متخصص در امور کیفری مشورت کنید. حضور یک وکیل باتجربه می تواند راهنمای خوبی برای دفاع از حقوق شما و پیمودن مسیر قانونی باشد.