در وضع خیلی بدی گیر کرده بودیم. هم از مقابل می خوردیم و هم از کنارها. تقریباً هیچ جان پناهی غیر از سنگرهای منفجر شده دشمن نداشتیم. مانده بودیم که چه کنیم؟ یک باره مسعود فرهمند؛ فرمانده دسته در گروهان باهنر بلند شد و گفت: «الآن خفه اش می کنم!» موشک انداز آرپی جی را برداشت و با یک خیز به وسط کانال پرید. تمام قد ایستاد. یا حسین بلندی گفت و شلیک کرد. کل این اتفاق شاید دو، سه ثانیه بیشتر طول نکشید.
به گزارش نوتیفیکیت، از اتفاقات جالب توجهی که هم در عملیات «والفجر مقدماتی» و هم در نبرد «والفجر1» مشاهده شد حضور سربازان و افسران سودانی در صفوف نیروهای دشمن بود. این امر از آنجا ناشی می شد که صدام با شعارهای فریبنده خود، جنگ رژیم بعث عراق با ایران را به یک جنگ قومیتی تبدیل کرده بود. او با تطمیع سران برخی از کشورهای فقیر عربی آنان را تشویق می کرد تا با اعزام سرباز به جنگ عراق با ایران کمبود نیرویی او را جبران کنند. محمد شریفی؛ ازجمله رزمندگان قدیمی گردان عمار یاسر و نیروی آزاد گردان حمزه سیدالشهدا (ع) در لشکر 27 در نبرد والفجر1 که شاهد حضور این سربازان مزدور در عملیات والفجر1 بود می گوید:
«… نیروهای مقابل ما، اکثراً مزدوران سودانی بودند. با قدهایی نزدیک به دو متر و موهای فرفری رنگ پوستشان مشکی. به قول بچه ها: «نمایندگی واکس شفق بود.» ازبس که سیاه و براق بودند. کماندوهایی آموزش دیده برای چنین روزی. اما، هیچ کدام از این ها تاب مقاومت در برابر شیر بچه های بسیجی ما را نداشتند. همان بچه هایی که تاآخرین نفس مقاومت می کردند، کشته و مجروح می شدند و نفربه نفر به زمین می افتادند اما تسلیم نمی شدند. شجاعت نیروهای ما، واقعاً ستودنی بود. نیمی از کانال را پشت سر گذاشته بودیم که در آنجا یک انحنایی ایجاد شده بود. شبیه یک پیچ به سمت راست و بعد دوباره به سمت چپ. با زاویه خیلی کم. همین که از پیچ عبور کردیم، با سنگری مواجه شدیم مجهز به چهار لول شیلیکا، لوله این چهارلول دقیقاً داخل کانال تنظیم شده بود و آنجا را قشنگ می زد.
من و اسماعیل لشکری [فرمانده گردان حمزه] سر ستون بودیم. آن قدر دقیق می زد که حتی یک وجب هم نمی توانستیم پیش برویم. چندین نفر خواستند با شلیک گلوله آرپی جی آن ضدهوایی لعنتی را ساقط کنند که قبل از شلیک، مورد اصابت گلوله های این ضدهوایی قرار گرفتند و تقریباً بدنشان به دو نیم شد. دشمن، کانال های دیگری، عمود به این کانال ایجاد کرده بود که همه این ها به هم و به کانال اصلی، مرتبط بودند. کماندوهای سودانی وارد این کانال های مقطعی می شدند و از بغل هم به سوی ما شلیک می کردند.
در وضع خیلی بدی گیر کرده بودیم. هم از مقابل می خوردیم و هم از کنارها. تقریباً هیچ جان پناهی غیر از سنگرهای منفجر شده دشمن نداشتیم. مانده بودیم که چه کنیم؟ یک باره مسعود فرهمند؛ فرمانده دسته در گروهان باهنر بلند شد و گفت: «الآن خفه اش می کنم!» موشک انداز آرپی جی را برداشت و با یک خیز به وسط کانال پرید. تمام قد ایستاد. یا حسین بلندی گفت و شلیک کرد. کل این اتفاق شاید دو، سه ثانیه بیشتر طول نکشید.
هم زمان که موشک آرپی جی به کنار سنگر دشمن خورد و منفجر شد، یک گلوله ضدهوایی هم به گلوی مسعود خورد و سرش را از بدنش کاملاً جدا کرد. با انفجار موشک آرپی جی نزدیک سنگر شیلیکا، چند لحظه شلیک متوقف شد. مشخص بود که نفرات دشمن را موج این انفجار گرفته و گیج شده اند. همین چند لحظه وقفه کافی بود تا اسماعیل لشکری؛ فرمانده گردان ما فریاد بزند: «شریفی؛ بدو!» باهم به سمت آن سنگر شیلیکا دویدیم و چهار نفر کماندوی سودانی را که اپراتور آن توپ ضدهوایی بودند، به اسارت گرفتیم.
زمانی که چهار کماندوی سودانی اسیر شدند، تعدادی از نیروهای گردان بـر ایـن عقیده بودند که باید آن ها را بکشیم. آن ها تاکید داشتند، چون امکان نگهداری یا انتقال به عقب این اسرا، فعلاً مقدور نیست، پس باید آن ها را بکشیم. عده ای دیگر اعتقاد داشتند؛ نباید اسرا کشته شوند. دستوری هم مبنی بر این کار از سوی فرماندهان اعلام نشده است. پس نباید آن ها را بکشیم. بعد از به اسارت گرفتن این چهار کماندو و خاموش شدن آتش آن شیلیکای مرگبار، نیروها راحت به بالای تپه رسیدند و کانال های مقطعی اطراف کانال اصلی را هم پاک سازی کردند. با این اتفاق؛ از حجم آتش دشمن هم کاسته شد، اما اختلاف نظر بر سر کشتن یا نکشتن این اسرا بالا گرفت.
همان موقع، چشمم به چند نفر از مجروحین افتاد. بلافاصله امدادگران را صدا زدم. برادر شیاسی؛ یکی از امدادگرهای گردان ما بود، که از قضا با من رفاقتی هم داشت. رزمنده ای جوان، پرانرژی و بسیار عابد. گویا برای اولین بار بود که به جبهه اعزام می شد. از آن دست انسان هایی که آدم بدون هیچ اتفاق و بهانه ای دوستشان داشت. او را صدا زدم: «برادر شیاسی؛ مجروح داریم!»
یکی دیگر از امدادگران گردان برای رسیدگی به وضعیت مجروحین جلو دوید و گفت: «برادر شیاسی؛ شهید شد! گفتم ای وای کی؟ کجا؟ گفت: همین جا و پیکر شهیدی که روی زمین افتاده بود و چفیه سیاه رنگی روی صورتش انداخته بودند را نشانم داد. رفتم جلو. چفیه را از روی صورت او کنار زدم. تیر درست به گلویش اصابت کرده و آن را شکافته بود. دستم را زیر سرش بردم، خم شدم تا از پیشانی اش بوسه ای بگیرم. در همین حال؛ کمی هم سر او را بالا آوردم. همان لحظه یک صدای خِرخِری از گلوی او بیرون، آمد قُلپ قُلپ خون از پارگی گلوی او بیرون ریخت و یک نفس عمیق کشید فریاد زدم: شیاسی زنده است! شیاسی زنده است! خیلی خوشحال شدم.
دیدم هنوز بحث بر سر کشتن و نکشتن آن چهار اسیر داغ است. گفتم: بهتر است آن ها را نکشیم. بگذارید چهار سر برانکارد را بگیرند و شیاسی را به عقب ببرند. چند نفر مجروحینی هم که می توانند راه بروند، برای اسکورت این ها همراه شوند. خوشبختانه همه این پیشنهاد را پذیرفتند و شیاسی را روی برانکارد به دست این چهار اسیر سودانی دادیم و سه نفر از مجروحینی هم که توان راه رفتن و حمل اسلحه داشتند، برای محافظت همراه آن ها به عقب رفتند.»
منبع:
بابایی، گلعلی، زمین های مسلح، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، نشر بیست وهفت بعثت، تهران 1401، صص 618، 619، 620.
پایان خبر نوتیفیکیت
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "تصمیمی که سرنوشت چهار مزدور سودانی را عوض کرد" هستید؟ با کلیک بر روی فرهنگ و هنر، ممکن است در این موضوع، مطالب مرتبط دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "تصمیمی که سرنوشت چهار مزدور سودانی را عوض کرد"، کلیک کنید.
