خلاصه کتاب انگار کمی مرده بودم ( نویسنده مهین دخت حسنی زاده )

کتاب «انگار کمی مرده بودم» اثر مهین دخت حسنی زاده، داستانی عمیق و پرکشش از زندگی زوجی است که با افشای یک راز قدیمی، با چالش های بزرگی روبه رو می شوند. این رمان به زیبایی نشان می دهد چطور زخم های کهنه دوران کودکی می توانند زندگی حال و آینده ما را تحت تأثیر قرار دهند.

اگر اهل خواندن رمان های روانشناختی و اجتماعی ایرانی باشید، حتماً اسم «انگار کمی مرده بودم» به گوشتان خورده. این کتاب، قصه ای نیست که همین طوری ازش رد بشی؛ باید وقت بذاری، فکر کنی و حتی شاید خودتو توی آینه شخصیت ها ببینی. مهین دخت حسنی زاده با قلم روان و قدرتمندش، یه زخم کهنه رو باز می کنه، زخمی که شاید خیلی از ماها گوشه قلبمون داریم و خبر نداریم چطور داره روی زندگیمون تأثیر می ذاره. این کتاب، یه جورایی آینه روابط ما آدم هاست، اونجایی که اعتماد زیر سوال می ره، گذشته سر و کله اش پیدا می شه و همه چیز رو به هم می ریزه. بیاین با هم یه گشتی تو دنیای این کتاب بزنیم، بدون اینکه آخر داستان رو لو بدیم، ولی تا ته و توی شخصیت ها و ایده های اصلیش بریم تا ببینیم چی توی چنته داره که اینقدر خاصش کرده.

خلاصه داستان کامل: وقتی گذشته سایه می اندازد

تصور کنید زندگی تون روال عادی خودشو داره، همه چیز سر جای خودشه و یه آرامش نسبی حاکمه. اما یهو، یک اتفاق کوچیک یا به ظاهر بی اهمیت، مثل یه دومینو، همه چیز رو به هم می ریزه. داستان «انگار کمی مرده بودم» دقیقاً از همین نقطه شروع می شه. مرد داستان، که اسمش رو هرگز نمی فهمیم و این خودش نکته مهمیه، بعد از یه تصادف رانندگی از هوش می ره. توی اون حالت نیمه بیهوشی، یه جمله از همسرش، گلرخ، می شنوه که مثل پتک روی سرش فرود می آد: «من قبل از تو یه نامزد داشتم.» این جمله کوتاه، نه تنها او رو از شوک تصادف خارج نمی کنه، بلکه وارد یه شوک بزرگ تر و عمیق تر روانشناختی می کنه. انگار یه سطل آب سرد روی رابطه ای ریخته می شه که مرد فکر می کرد کاملاً شفاف و بی نقصه.

نقطه آغاز: تصادفی که سرآغاز همه چیز شد

اون تصادف فقط یک اتفاق فیزیکی نبود؛ تبدیل شد به کاتالیزوری برای انفجار یه بمب ساعتی که از مدت ها پیش تیک تاک می کرده. تصادف باعث می شه مرد وارد یه حالت آسیب پذیری و خودآگاهی خاصی بشه. وقتی توی اون حالت بین مرگ و زندگی قرار می گیره و اون راز رو می شنوه، دیگه نمی تونه مثل قبل زندگی کنه. انگار یه دریچه جدید تو ذهنش باز می شه که فقط روی گذشته گلرخ متمرکز شده. اون تصادف تبدیل می شه به بهانه ای برای باز کردن پرونده ای که سال ها بی صدا گوشه ای خاک می خورده.

افشای راز: یک نامزدی پنهان

خب، راز اینه: گلرخ، همسر مرد، قبل از ازدواج با او، یه بار نامزد کرده بوده. همین! چیزی که شاید برای خیلی ها اصلاً مهم نباشه یا حتی اگر همسرشون بگه، خیلی راحت باهاش کنار بیان. اما برای مرد داستان ما، این قضیه فرق می کنه. اون نمی تونه بپذیره که گلرخ، قبل از اون، یه زندگی داشته، یه آدمی بوده که با کس دیگه ای حرف زده، قدم زده و شاید حتی رویا بافته. این حقیقت، مثل یه خوره میفته به جونش و آرامشش رو به هم می ریزه. پنهان ماندن این موضوع، حتی اگه ناخواسته یا به دلیل بی اهمیت دونستنش از طرف گلرخ بوده باشه، حس عمیق بی اعتمادی رو تو وجود مرد بیدار می کنه.

واکنش مرد و ریشه های آن: وسواس یک جستجو

واکنش مرد به این راز، فراتر از یه دلخوری ساده یا یه بحث زن و شوهریه. اون تبدیل می شه به یه موجود شکاک، منزوی و وسواسی که هدفش از زندگی، واکاوی تمام و کمال گذشته گلرخ می شه. انگار که دیگه کاری نداره جز پیدا کردن اون نامزد سابق و بیرون کشیدن تمام جزئیات اون رابطه. اونقدر این موضوع رو کش می ده که گلرخ رو هم به ستوه می آره. ولی چرا مرد اینقدر حساسیت نشون می ده؟ چرا یه راز به این کوچیکی، اینقدر بزرگ و ویرانگر می شه؟

«من دیگر آدم قبل از تصادف نیستم. اگر دست و پایم قطع مى شد زندگى ام راحت تر مى گذشت.»

اینجاست که مهین دخت حسنی زاده با مهارت خاصی، ما رو به کودکی مرد می بره. می فهمیم که اون با یه پدر خودرأی و زورگو بزرگ شده، پدری که همیشه تحقیرش می کرده و بهش اجازه ابراز وجود نمی داده. پدری که حتی تو انتخاب غذا هم بهش آزادی نمی داد. این تجربه تلخ کودکی، باعث شده که مرد یه سری طرحواره های روانی (اسکیماهای شناختی) تو ذهنش شکل بگیره که حالا با افشای این راز، فعال شده. اون حس می کنه دوباره همون بچه هفت ساله ای شده که تحقیر شده و کسی بهش دروغ گفته. اینجاست که می فهمیم مشکلات الانش، ریشه های عمیقی تو گذشته داره.

تلاش برای حل مشکل: از انکار تا پذیرش

مرد داستان، اولش هر کمکی رو رد می کنه. فکر می کنه خودش می تونه از پس این مشکل بربیاد یا اصلاً مشکلی وجود نداره. اما کم کم، با اصرار گلرخ، دوستان و اطرافیانش، و بعد از کش و قوس های فراوان، متوجه می شه که برای نجات زندگیش، باید دنبال کمک حرفه ای باشه. اینجاست که پای روانشناس به داستان باز می شه. این بخش از داستان، خیلی زیبا و واقع گرایانه، مسیر دشوار پذیرش مشکل و قدم گذاشتن تو راه درمان رو نشون می ده. می بینیم که آدم ها چقدر ممکنه مقاومت کنن، اما در نهایت، اگه واقعاً بخوان، راه حل رو پیدا می کنن.

مسیر پر فراز و نشیب: شناخت عمیق تر خود و دیگری

روند درمان و تلاش برای کنار اومدن با این بحران، آسون نیست. پر از چالش، بحث، دلخوری و لحظات ناامیدکننده ست. اما همین مسیر، فرصتی رو برای مرد و گلرخ ایجاد می کنه که همدیگه رو از نو بشناسن. مرد با کمک مشاور، شروع به واکاوی گذشته خودش می کنه، طرحواره های آسیب زای کودکیش رو می شناسه و سعی می کنه با اون ها کنار بیاد. گلرخ هم تلاش می کنه همسرش رو درک کنه و فضای امنی رو برای بهبود اون فراهم کنه. این قسمت از داستان، اهمیت خودشناسی و نقش یه رابطه سالم تو درمان زخم های عمیق رو بهمون یادآوری می کنه.

تحلیل شخصیت های اصلی: آینه ای از واقعیت

شخصیت پردازی توی «انگار کمی مرده بودم» واقعاً جذابه. مهین دخت حسنی زاده کاری می کنه که خواننده با هر دو شخصیت اصلی، یعنی مرد و گلرخ، همذات پنداری کنه. حتی با وجود اشتباهاتشون، می فهمیم که چرا این طور رفتار می کنن.

مرد (شخصیت اصلی و راوی): زخم های پنهان کودکی

شاید یکی از جالب ترین نکات درباره مرد، همون بی نام بودنش باشه. نویسنده هیچ وقت اسمش رو نمی گه و همین باعث می شه خواننده احساس کنه با هر مردی، با هر آدمی، می تونه روبرو باشه. مشکلات این مرد، می تونه مشکلات خیلی از ماها باشه. او نماد آدمیه که زخم های کودکی، زندگیش رو حسابی تحت تأثیر قرار داده.

• ویژگی ها: شکاک، منزوی، وسواسی، رنج کشیده از آسیب های کودکی (تحقیر، عدم آزادی). اون به شدت نیاز به کنترل داره، شاید چون تو بچگی هیچ کنترلی روی زندگیش نداشته. هر حرف یا اتفاقی رو به خودش می گیره و حس می کنه به شخصیتش توهین شده.
• سیر تحول: از یه آدم کاملاً منکر و مقاوم، کم کم به سمت پذیرش مشکل و نیاز به کمک می ره. این مسیر، نقطه عطف داستانه. او یاد می گیره که برای حل مشکلاتش، باید به درون خودش نگاه کنه، نه اینکه فقط به گذشته همسرش بچسبه.
• تأثیر گذشته بر حال: طرحواره های روانی مثل «نقص و شرم» یا «بی اعتمادی و بدرفتاری» که تو کودکی شکل گرفتن، با افشای راز گلرخ، فعال می شن. اون فکر می کنه بهش دروغ گفته شده، که به اندازه کافی خوب نیست و لیاقت یه همسر پاک رو نداشته. این طرحواره ها، مثل یه عینک دودی، واقعیت رو براش تحریف می کنن.

گلرخ (همسر مرد): فداکاری در بحران

گلرخ، نقطه مقابل مرد، اما در عین حال مکمل اونه. اون نمادی از صبوری، فداکاری و تلاشه برای حفظ زندگی مشترک.

• ویژگی ها: صبور، فداکار، تلاشگر برای حفظ زندگی مشترک، اما شاید کمی هم بی تجربه در مدیریت بحران یا عدم آگاهی از اهمیت شفافیت کامل در رابطه.
• نقش او در داستان: او هم قربانیه، قربانی یه راز پنهان شده که شاید از نظر خودش بی اهمیت بوده. ولی همزمان، نقش حامی رو ایفا می کنه. برخلاف مرد که غرق در خودش شده، گلرخ سعی می کنه راهی برای نجات زندگیشون پیدا کنه.
• واکنش ها: گلرخ در ابتدا گیج و کلافه می شه، اما کم کم درک می کنه که مشکل همسرش عمیق تر از یه دلخوری ساده ست. اون با وجود تمام سختی ها و کج خلقی های مرد، تلاش می کنه کنارش بمونه و با کمک هم راه حلی پیدا کنن. او هم در این مسیر، خودش رو بهتر می شناسه و یاد می گیره چطور با بحران ها کنار بیاد.

تم های اصلی و مفاهیم کلیدی کتاب: درسی برای زندگی

«انگار کمی مرده بودم» فقط یه داستان نیست، یه کلاس درسه برای شناخت پیچیدگی های روان آدم ها و روابطشون. پر از مفاهیم کلیدیه که می تونه بهمون کمک کنه بهتر زندگی کنیم.

تأثیر آسیب های کودکی بر بزرگسالی: سایه های گذشته

یکی از مهمترین درس های این کتاب، اینه که چطور اتفاقات تلخ دوران کودکی می تونن تا سال ها روی ما تأثیر بذارن. ما با مردی روبرو می شیم که پدرش با زورگویی و تحقیر، زخم های عمیقی رو تو وجودش ایجاد کرده. این زخم ها، تبدیل به «طرحواره های روانی» می شن؛ الگوهای فکری و رفتاری که ناخودآگاه در بزرگسالی تکرار می شن. مثلاً، مرد احساس می کنه که کافی نیست، بی ارزشه یا اینکه بقیه بهش دروغ می گن. این باورهای غلط، باعث می شه وقتی با یه موقعیت مشابه مثل افشای راز گلرخ روبرو می شه، زخم های کهنش سرباز کنن و واکنش های غیر منطقی نشون بده. کتاب خیلی قشنگ نشون می ده که اگه این زخم ها رو نشناسیم و درمان نکنیم، می تونن زندگی امروز و روابطمون رو خراب کنن.

اهمیت اعتماد و صداقت در رابطه: ستون های یک زندگی

یه رابطه سالم، مثل یه ساختمون محکم، نیاز به ستون های قوی داره. اعتماد و صداقت، همون ستون ها هستن. پنهان کردن راز، حتی اگه به نظر بی اهمیت باشه یا از روی نیت خیر صورت گرفته باشه، می تونه این ستون ها رو سست کنه. داستان «انگار کمی مرده بودم» بهمون یادآوری می کنه که برای داشتن یه زندگی مشترک پایدار، شفافیت از همون اول مهمه. شاید اگه گلرخ از اول این موضوع رو مطرح کرده بود، واکنش مرد انقدر شدید نبود، یا حداقل این زخم های کهنه این طور فعال نمی شدن.

شکاکیت و وسواس: بیماری های پنهان روح

حسادت و شکاکیت، مثل علف هرز می مونن که اگه کنترل نشن، تمام باغچه زندگی رو پر می کنن. مرد داستان ما، دچار یه شکاکیت بیمارگونه می شه که ریشه های عمیقی تو ناامنی های کودکیش داره. او وسواس پیدا می کنه که همه چیز رو بدونه، کنترل کنه و به هیچ کس اعتماد نکنه. این بخش از کتاب، ما رو با ریشه های روانشناختی این اختلالات آشنا می کنه و نشون می ده که چطور می تونن زندگی فرد و اطرافیانش رو به تباهی بکشونن. این وسواس، نه فقط به گلرخ، بلکه به خودش هم آسیب می زنه و آرامش رو ازش می گیره.

نقش درمانگر و مشاوره روانشناختی: راهی به سوی رهایی

یکی از پیام های پررنگ کتاب، اهمیت مراجعه به مشاور و روانشناسه. وقتی آدم ها تو مشکلات عمیق روانی گرفتار می شن، نیاز به یه راهنما دارن که بهشون کمک کنه راه درست رو پیدا کنن. مرد داستان در ابتدا مقاومت می کنه، اما در نهایت می پذیره که تنها راه حل، کمک گرفتن از یه متخصص هست. این کتاب نشون می ده که مشاوره فقط برای آدم های مشکل دار نیست، بلکه راهیه برای شناخت بهتر خودمون، ترمیم زخم های گذشته و ساختن یه زندگی سالم تر. درمانگر تو این داستان، نقش یه پل رو داره که مرد رو از دنیای تاریک خودش به سمت نور و خودآگاهی می بره.

قوانین نانوشته اجتماعی: انتظارات پنهان

جامعه ما پر از قوانین نانوشته ای هست که بدون اینکه بدونیم، روی تصمیمات و رفتارهامون تأثیر می ذارن. اینکه یه زن نباید گذشته ای داشته باشه یا اینکه باید همه چیز رو پنهان کنه، بخشی از همین انتظارات پنهانه. کتاب «انگار کمی مرده بودم» به خوبی این فشارها و قضاوت های اجتماعی رو به تصویر می کشه و نشون می ده که چطور این قوانین نانوشته می تونن روی روابط فردی و خانوادگی ما تأثیر بذارن و بحران هایی رو به وجود بیارن. گاهی آدم ها به خاطر ترس از قضاوت، کارهایی می کنن که نتیجه اش بدتر از خود حقیقت میشه.

مسئله هویت و خودشناسی: سفری به درون

در نهایت، این کتاب یه سفر به درون خوده. هم مرد و هم گلرخ، تو این بحران، مجبور می شن به خودشون نگاه کنن، هویتشون رو دوباره تعریف کنن و با بخش های پنهان وجودشون روبرو بشن. مرد یاد می گیره که کیه و چی می خواد، فارغ از زخم های گذشته اش. گلرخ هم با چالش های خودش روبرو می شه و می فهمه که چقدر قویه. این سفر خودشناسی، شاید دردناک باشه، اما در نهایت منجر به رشد و بلوغ می شه.

سبک نگارش و زبان نویسنده (مهین دخت حسنی زاده): قصه گویی با چاشنی روانشناسی

مهین دخت حسنی زاده، توی «انگار کمی مرده بودم» یه کاری می کنه که کمتر نویسنده ای تو رمان های روانشناختی ایرانی به این قشنگی انجامش داده. اون با یه قلم روان و دوست داشتنی، خواننده رو تا اعماق ذهن شخصیت ها می بره.

روایت اول شخص از دیدگاه مرد و عمق بخشی به جنبه های روانشناختی

اگه دقت کرده باشین، داستان از زبان مرد روایت می شه. این انتخاب هوشمندانه، باعث می شه ما تمام افکار، وسواس ها، ترس ها و درونیات اون رو از نزدیک حس کنیم. انگار توی سر مرد هستیم و از چشم اون به دنیا نگاه می کنیم. این کار، به نویسنده اجازه می ده که جنبه های روانشناختی داستان رو خیلی عمیق تر و ملموس تر نشون بده. حس اضطراب، شکاکیت و تحقیر شدن مرد رو کاملاً درک می کنیم، حتی اگه با رفتارهای افراطیش موافق نباشیم. این نوع روایت، به همذات پنداری خواننده کمک شایانی می کنه و بهش اجازه می ده که پیچیدگی های ذهنی یه آدم درگیر با طرحواره ها رو تجربه کنه.

زبان ساده و روان اما پرمحتوا و درگیرکننده

یکی از ویژگی های مهم سبک حسنی زاده، استفاده از زبانی ساده و خودمونیه. خبری از کلمات قلمبه سلمبه یا جملات پیچیده نیست که خواننده رو خسته کنه. اما این سادگی به معنی کم عمق بودن نیست؛ برعکس، همین سادگی باعث می شه پیام های عمیق روانشناختی و اجتماعی داستان، راحت تر به دل خواننده بشینه. نویسنده با همین زبان ساده، فضایی رو ایجاد می کنه که خواننده کاملاً درگیر ماجرا بشه و نتونه کتاب رو زمین بذاره. جملاتش کوتاه و پرمفهومه و هر کلمه، جای خودش رو پیدا کرده.

قدرت نویسنده در شخصیت پردازی و ایجاد همذات پنداری

مهین دخت حسنی زاده، استاد شخصیت پردازیه. حتی با اینکه اسم مرد رو نمی دونیم، اما اونقدر ویژگی های رفتاری و روانیش رو دقیق نشون می ده که انگار یه دوست قدیمی رو داریم می بینیم. گلرخ هم همین طوره. ما نه فقط ظاهرشون، بلکه درونیاتشون رو هم می شناسیم. این قدرت شخصیت پردازی، باعث می شه که خواننده با دردها و رنج های شخصیت ها همذات پنداری کنه و احساس کنه که داستان زندگی خودش یا اطرافیانشه. همین نکته باعث میشه کتاب از یه داستان صرف، به یه تجربه عمیق انسانی تبدیل بشه.

چرا این کتاب را بخوانیم؟ (ارزش ها و پیام ها برای خواننده)

خب، بعد از این همه تحلیل، شاید بپرسید اصلاً چرا باید وقت بذاریم و این کتاب رو بخونیم؟ چه چیزی برای ما داره؟

شناخت بهتر آسیب های روانی و ریشه های آن ها

این کتاب یه جورایی مثل یه چراغ راهنمائه برای شناخت خودمون و آدم های اطرافمون. بهمون کمک می کنه بفهمیم چرا بعضی از ما یا اطرافیانمون، گاهی وقت ها واکنش های غیرمنطقی نشون می دیم یا رفتارهای تکراری و آسیب زا داریم. می فهمیم که خیلی از این رفتارها ریشه تو گذشته دارن و با شناخت اون ریشه ها، می تونیم برای حلشون قدم برداریم. دیگه به جای قضاوت کردن، سعی می کنیم درک کنیم.

درک اهمیت گفت وگو و شفافیت در روابط

اگه یه درس مهم بخوایم از این کتاب بگیریم، اونم اینه که تو روابطمون شفاف باشیم و با هم حرف بزنیم. پنهان کاری، حتی اگه کوچیک باشه، می تونه مثل یه سم عمل کنه و بنیان اعتماد رو از بین ببره. کتاب بهمون نشون می ده که چطور با یه گفت وگوی صادقانه و به موقع، می تونیم از بحران های بزرگ جلوگیری کنیم و رابطه مون رو محکم تر کنیم. گاهی یه حرف نگفته، از هزار تا مشکل بزرگتره.

تشویق به مراجعه به مشاور در صورت نیاز

هنوز هم خیلی ها فکر می کنن رفتن پیش مشاور یا روانشناس، نشونه ضعفه یا اینکه فقط آدم های دیوونه می رن. اما «انگار کمی مرده بودم» خیلی قشنگ نشون می ده که اتفاقاً مراجعه به متخصص، نشونه شجاعت و مسئولیت پذیریه. بهمون یادآوری می کنه که تو مسائل روانی، مثل هر بیماری دیگه ای، نیاز به کمک حرفه ای داریم و تنها موندن با مشکلات، فقط اوضاع رو بدتر می کنه. اگه حس می کنیم گره ای تو زندگیمون هست که خودمون نمی تونیم بازش کنیم، باید بدون خجالت کمک بگیریم.

تأمل بر فرهنگ و قوانین اجتماعی پنهان

این کتاب، ما رو به فکر فرو می بره که چطور فرهنگ و انتظارات جامعه، روی زندگی شخصی ما تأثیر می ذاره. چطور قوانین نانوشته، می تونن باعث بشن ما دست به کارهایی بزنیم یا حرف هایی نزنیم که در نهایت به ضرر خودمون و روابطمون تموم می شه. این تأمل، می تونه بهمون کمک کنه تا با آگاهی بیشتری تو جامعه زندگی کنیم و از قضاوت های عجولانه پرهیز کنیم.

تجربه یک داستان عمیق و تفکربرانگیز

در آخر، «انگار کمی مرده بودم» یه رمان خوش خون و جذابه که علاوه بر همه این درس ها، لذت یه داستان خوب رو هم بهمون می ده. با خوندنش، شما با یه داستان صرفاً سرگرم کننده روبرو نیستید، بلکه وارد یه دنیای عمیق از احساسات، چالش ها و خودشناسی می شید که تا مدت ها بعد از تموم کردن کتاب، تو ذهنتون می مونه و باعث می شه به خیلی چیزها فکر کنید. این کتاب، یه تجربه ادبی و روانشناختی بی نظیره.

برش هایی از کتاب: طعم کلمات نویسنده

برای اینکه بیشتر با فضای کتاب آشنا بشید، اینجا یه تیکه از اون رو آوردم که خیلی خوب می تونه حال و هوای داستان و جدال درونی مرد رو نشون بده:

«پس زنم شما را فرستاده.»
«نگرانت شده. مى گوید هر روز مى روى بیرون. حرفى هم نمى زنى. داروهایت را نمى خورى. فکر سلامتى ات نیستى.»
مى گویم: «بیخودى حساسیت نشان مى دهد، من خوبم.»
نفسش حالا آرام تر شده. «الحمدللّه که خوبى.»
دستمال پارچه اى را از جیبش درمى آورد و عرق صورتش را خشک مى کند: «راننده کامیون بى چاره از کار و زندگى افتاده. کى مى خواهى رضایت بدهى؟»
مى خوابم روى تخت: «چند تا وکیل دارد این راننده؟»
اخم مى کند: «خطر از سرت گذشته، شکرانه اش بخشش است.»
مى گویم: «من دیگر آدم قبل از تصادف نیستم. اگر دست و پایم قطع مى شد زندگى ام راحت تر مى گذشت.»
«چه فکرهایى توى سرت هست، نمى دانم. هیچ وقت هم نفهمیدم. تو از آن بچه هایى نبودى که با مادرشان درددل مى کنند.»
«یعنى خودتان هم متوجه نمى شدید که بر من چه مى گذرد؟»
«فقط این را مى دانستم که با پدرت نمى سازى. چه کار مى توانستم بکنم؟»

این بخش از کتاب، به زیبایی نشون می ده که مرد چقدر از خودش بیگانه شده و درگیر مشکلات روحی عمیقه. اون حتی نمی تونه نگرانی مادرش رو درک کنه و ترجیح می ده در دنیای تاریک خودش غرق بشه. گفت وگوی بین مرد و مادرش، نشون دهنده عمق شکافی هست که بینشونه و ریشه های تنهایی مرد رو تو دوران کودکی نمایان می کنه. این گفت وگو، در واقع یه جور فاش کردن تدریجی مشکلات عمیق تر مرد هست که فقط با یه تصادف ساده، سرباز کرده.

نتیجه گیری

خلاصه کتاب انگار کمی مرده بودم ( نویسنده مهین دخت حسنی زاده ) رو اگه بخوایم در یک کلام تعریف کنیم، می شه گفت یه سفر عمیق به لایه های پنهان روان انسانی. این کتاب بهمون نشون می ده که زخم های گذشته، مخصوصاً اونایی که تو بچگی خوردیم، چقدر می تونن روی زندگی امروز و روابط ما تأثیر بذارن. با خوندن این رمان، نه تنها یه داستان جذاب رو دنبال می کنیم، بلکه یه عالمه درس مهم درباره اعتماد، صداقت، خودشناسی و البته اهمیت کمک گرفتن از متخصص ها برای حل مشکلات روحی می گیریم.

اگه به دنبال رمانی هستید که شما رو به تأمل وادارد و دریچه ای نو به سوی روابط انسانی و پیچیدگی های روان آدم ها بگشاید، خوندن «انگار کمی مرده بودم» را به شدت توصیه می کنیم. این کتاب، یه تلنگره، یه آینه که شاید خیلی از ماها نیاز داریم یه بار توش نگاه کنیم و با خودمون روبرو بشیم.